puur en rauw geschreven

Margot van Schayk was nog maar een tiener toen ze voor het eerst kanker kreeg. Helaas zou dit niet de enige keer voor haar zijn. Hierover schrijft ze in Ik val niet, ik dans.

Van Schayk weet op een rauwe en persoonlijke manier haar verhaal aan het papier toe te vertrouwen. Ze is gelukkig met haar man en zesjarig zoontje en het leven lijkt dit gezin toe te lachen, tot bij een controle blijkt dat het weer foute boel is. Hoe ga je hiermee om? Uiteindelijk krijgt ze de uitslag dat het dit keer niet meer te genezen is. Er zijn te veel uitzaaiingen in de lever en longen gevonden, zodat de artsen alleen nog tijd kunnen geven.

Opgegroeid in Molenhoek vertelt ze de lezer hoe ze deze periode heeft ervaren en hoe het was om ziek te zijn. Haar ouders hadden geen geweldig huwelijk, waar Margot als jongste van het gezin het minst van meekreeg. Haar zus, die acht jaar ouder is, en haar broer, die zes jaar ouder is, merken hier meer van.

Wanneer ze midden veertig is, is de diagnose, na vier keer de diagnose kanker te hebben gehad en weer opgeknapt te zijn, definitief. Margot weet op een open, rauwe wijze te vertellen hoe ze dit ervaart en wat het met haar doet. Ze schrijft dit boek ook voor haar zoontje, zodat hij herinneringen aan haar houdt. Hoe moeilijk moet het zijn om weer te horen dat je ziek bent en dat de diagnose nu definitief is!

Ik val niet, ik dans beschrijft afwisselend de jonge en oudere Margot. Zo krijgen we een aardig beeld van haar leven en wie ze is. Zo emigreert ze naar New York, komt weer terug en heeft ze meerdere relaties, voordat ze zich settelt. Haar schrijfstijl is heel eigen en persoonlijk. Ik houd hiervan. Het geeft het boek de juiste lading.

Nadat ik het boek uitgelezen had, kon ik alleen maar denken: wat een respect voor haar openheid en omgang met haar ziekte. Je voelt haar pijn, onzekerheid en strijd, maar ook haar geluk, liefde en wil om er te zijn voor haar gezin.

Ik val niet, ik dans kent in de e-pub-formatie soms kleine zinnen die van Schayk uit als gevoelens. Deze zijn echter op de reader zulke kleine letters dat deze niet echt duidelijk te lezen zijn. In het boek zullen deze beter tot hun recht komen.

Er zijn veel boeken geschreven over kanker die een persoonlijke benadering kennen. Elk boek is hierbij uniek in zijn soort. Van Schayk weet met haar eigen schrijfstijl een aangrijpend boek te schrijven dat mij heeft weten te raken. Haar levenslust en levensbenadering getuigt van zoveel daadkracht. Ze heeft humor die haar overeind houdt, maar je voelt ook haar onzekerheid en strijd.