Rauw, intiem en intrigerend.

In ‘Ik heb een naam’ geeft Chanel Miller ons een intiem kijkje in haar leven na een verschrikkelijke nacht waarin ze werd aangerand door Brock Turner. Misschien heb je er al eens artikelen over gelezen want ze maakte heel veel indruk met haar brief die ze tijdens de rechtszaak aan Brock voorlas.

Dit boek is rauw, intiem en intrigerend. Chanel Miller neemt je mee in haar meest intieme gedachten en emoties. Ik werd af en toe zo kwaad en gefrustreerd door het lezen. Brock komt uit een rijke familie en tijdens de rechtszaak leek hij bijna wel het slachtoffer en Chanel de dader. Het meest frustrerende is dat dit soort situaties nog steeds aan de orde van de dag zijn. ‘White privilege’ bestaat en dat wordt keer op keer bewezen, vooral als je ook nog eens veel geld hebt en uit een ‘goede’ familie komt.

Dit soort levensverhalen vind ik vaak vooral interessant vanwege het verhaal op zich, maar de schrijfstijl laat vaak nog wat te wensen over. Dat was één van de dingen die ik zo opvallend vond aan ‘Ik heb een naam’, het is ook nog eens ontzettend goed geschreven! Dat is dan ook de reden dat ik het 5 sterren heb gegeven. Ik kijk uit naar nog meer werk van Chanel Miller.

Het omslag heeft ook een diepere betekenis. Het is geïnspireerd door het Japanse artistieke proces ‘kintsugi’. Hierin worden gebroken stukken aardewerk weer heel gemaakt door het gebruik van lak en poedergoud. Dit zorgt ervoor dat er iets nieuws ontstaat uit iets wat ooit gebroken was, en tegelijkertijd legt het de nadruk op de stukken die voorheen gebroken waren. Dit proces staat symbool voor Chanel Miller’s heling na het trauma van de aanranding.