Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Samenvatting van de lessen die ik leerde uit dit boek

Ik heb 'Een cursus in wonderen (ECIW)' nog niet besteld. Wel lees ik zo veel mogelijk boeken die naar dit boek verwijzen (in de hoop dat het lezen van ECIW gemakkelijker gaat). Ik was blij verrast met dit boek van Els Thissen. Ze geeft en een inkijkje in de ECIW en in het werken met familieopstellingen. Ook lees ik veel van Byron Katie terug. Kortom boeiend! Ik gaf het 4 sterren.

Hieronder mijn arceringen/aantekeningen, je kunt het lezen als een samenvatting.

- Iets van anderen willen om je goed te voelen, is als de poging een bodemloze put te vullen. Het gaat niet werken.

- Het pure gegeven dat je een oordeel hebt en dus iets denkt zeker te weten, maakt dat vergeving nodig is. Er is een oordeel nodig om een fout te zien en om te kunnen zeggen: hier gaat iets helemaal mis in het leven. Terwijl, als je je realiseert dat je geen idee hebt van waar je naar kijkt, er in jou een innerlijke ruimte openblijft, waarin je ware betekenis zich kan ontvouwen. Nu, ooit of nooit.

- Als je de waarheid wil kennen en de vragen (zoals is het waar dat….) genadeloos eerlijk beantwoordt, dan ontdek je heel waarschijnlijk dat je niet weet hoe het in essentie zit. Dat je egodenken, gevoed door een idee van tekort, eisen is gaan stellen en je misleid heeft. En je ontdekt dat je liefde hebt gekregen en haar niet hebt herkend in de vorm waarin zij wel werd aangeboden. Volmaakte ouders bestaan niet. Ik gun ze dat ze nooit gaan proberen eraan te voldoen. Als je als kind open en zonder verdediging naar jezelf kijkt, kun je zien dat jij ook geen perfect kind bent. Ben je bereid te stoppen het eisende kind te zijn? Daarin zit volwassenheid, bevrijding en het besef dat je alles in je hebt en heel en compleet bent.

- In spirituele kringen wordt wel eens gezegd dat we zelf ziekte veroorzaken door het hebben van foute gedachten. Dat idee genereert schuld en pijn en heeft werkelijk niets met jouw blijvende onschuld te maken. Kanker is gewoon beschikbaar als fysieke ziekte, zoals de zon beschikbaar is voor licht en zonneschijn en de regen voor nattigheid en regen. De vraag is: hoe ga ik er mee om? Kanker op zich is onpersoonlijk en onschuldig.

- Liefde wacht tot jij de openheid hebt om risico te durven nemen. En tot er bereidheid is om open te staan voor de mogelijkheid dat jij je vergist over waarmee je identificeert en om vraagtekens bij jouw gelijk te zetten.

- Depressie is in feite een volkomen desoriëntatie over wat je in wezen bent. Het is alsof je verdwaald bent in de dualiteit. En je zoekt in die dualiteit naar de uitgang, die daar niet is. De uitgang zit in de overgave aan dat het is zoals het is. En dat betekent overgave aan het nu. Als je bereid bent onder ogen te zien wat er nu is, merk je dat er in essentie niets aan de hand is. Onder ogen zien wat er is, en ‘ja’ tegen zeggen, het nemen dat het zo is, werkt ongelooflijk bevrijdend. Het haalt je weg uit het verleden en plaatst je in het nu, met lege handen en in het Leven zelf. En daarin is geen ruimte voor depressie.

- Het wonder, een omslag in waarneming, volgt op het toelaten van licht. Door licht te laten schijnen op een probleem wordt het ontdaan van zijn zwaarte. Tevens wordt het ontdaan van exclusiviteit in de zin van geheimzinnigheid. Geheimen leven in duisternis.

- Degene die openstaat voor het leven zoals zich dat aandient, zal over het algemeen met helderheid en rust kunnen reageren op de telkens weer veranderende omstandigheden. Is er echter een overtuiging dat het leven, de ouders, de omstandigheden, anders hadden moeten zijn dan ze zijn, dan brengt dat onrust en een gevoel van onmacht. In opstellingen werken we met ‘ja’ zeggen tegen dat het is zoals het is. We buigen voor dat het eenmaal niet anders is dan het is. Dat alleen de manier waarop jij er, in alle vrijheid, naar kijkt kan veranderen, waardoor als gevolg van je andere blik jouw beleving van de gebeurtenissen onmiddellijk zal wijzigen. Zo ontstaat er een nieuwe openheid, om te kunnen zien wat de inhoud van de relatie nu is.

- Het ego zelf bestaat uit een samenraapsel van gedachten en oordelen die tot waarheid worden verklaard. Alles wat je ziet zijn naar buiten gekeerde projecties. Het is heerlijk als je de vergissing bij het denken stopt. Voorwaarde is wel, dat je ervoor openstaat dat je je wellicht vergist in wat je denkt, en bereid bent je gelijk op te geven.

- De antwoord op de vraag of het glas halfvol of halfleeg is heeft met je focus te maken. Ligt die op overvloed of tekort? De Cursus reikt aan om die focus altijd op overvloed, een ander woord voor liefde, te leggen. Dit vraagt bereidheid. Als je je focus van angst naar liefde verlegt, verandert er iets essentieels in je.

- Met reïncarnatie is sprake van uitbreiding van deze tijd. Van reïncarnatie wordt nogal eens iets exclusiefs gemaakt. Draagt het bij aan heling: fantastisch, draagt het bij aan nog meer identificatie: dan zou mijn advies zijn: afschaffen dat verhaal! Een opstelling met 5 representanten voor 5 vorige levens liet zien dat er een identificatie is dat onderdanigheid al minstens enkele levens geleefd wordt. Maar wat doe je als vraagsteller met die wetenschap? Gebruik je de indicatie die de opstelling laat zien om onderdanigheid een waarheidsgehalte te geven en om in een depressie te raken? Of besluit je dat genoeg genoeg is en dat het tijd is om er op een andere manier mee om te willen gaan?

- Voor zegenen is royaalheid en openheid in het hart nodig. Waar voorwaarden, wrok of grieven gekoesterd en vastgehouden willen worden, kan geen onvoorwaardelijke zegening gegeven worden. Het goede nieuws is dat de bereidheid wrok en grieven achter je te laten, ook al weet je nog niet hoe, voldoende is om je op weg te helpen naar een andere focus en ervaring. Mijn idee: zegen zonder het te zeggen iedereen en die het vanuit vrije wil.

- Schuld vindt zijn oorsprong in illusies en precies die worden verdedigd als je verdedigt. In het verdedigen zelf zit ook de aanval. Er moet iets in jou zijn dat denkt: de ander zit fout met zijn doen of denken en ik zit goed. Daarom bestrijd je dat wat de ander doet of zegt. Je hebt het persoonlijk genomen. Dat is het recept voor strijd. Aanval en verdediging zijn uitsluitend een spek in dualiteit. Alleen daar is het te vinden. Je hoeft je daar niet in mee te laten slepen. Verdedegingsloosheid is een ontstijgen eraan. Het vraagt om een volwassen manier van reageren en de bereidheid grieve te laten varen.

- Kinderen zie zeggen, eerst moeten mijn ouders toegeven dat ze fout zaten en dan kan ik dat doen, geven hun geluk uit handen.

- Liefde is inclusief en alles valt binnen liefde, en in de vorm kan zij er beroerd uitzien. Wanneer je geen liefde ziet en je zou dat wel willen, dan is er huiswerk te doen. Behulpzaam daarbij is openstaan voor de mogelijkheid dat je het verkeerd ziet; bereid zijn je oordelen achterwege te laten. En om in de nieuw ontstane ruimte te kijken vanuit oordeelloosheid, ofwel onvoorwaardelijke liefde. Want we weten er werkelijk niets van, we hebben geen idee van de betekenis van wat we zien in de vorm.

- Voortborduren op het concept dader-slachtoffer voert je verder de dualiteit in, weg van je essentie en eenheid.

- De Cursus nodigt uit ons denken te richten op non-duale eenheid, dus om de focus weg te halen van identificatie of speciaalheid. Ofwel te gaan van een onjuiste gerichtheid naar een juiste gerichtheid van denken, of van wrongmindedness naar rightmindedness.

- Een regelrechte valstrik is gelijk willen hebben of het bewijzen daarvan. Dus in een vredeondermijnende emotie, bijvoorbeeld woede, zou je het volgende kunnen doen:
o Herken dat je erin terechtkomt
o Erken
 Ik ken hiervan (van wat mijn woede opwekt) de betekenis niet (les 9)
 Ik weet van niets waartoe het dient (les 25)
 Er valt niets te vrezen (les 48)
o Houdt wat er innerlijk gebeurt voor jezelf
o Misschien is het nu mogelijk je mentaal terug te trekken uit de situatie.

- Schuld is een instrument van het ego, waarmee het genadeloos afstraft.

- De Cursus zegt dat zolang wij niet van gedachten veranderen over degene die ons ego gekwetst heeft, verzoening ons niet kan bevrijden. En dat zolang er sprake is van je schuldig voelen, het ego het bevel voert. En dat gegeven is te gebruiken als indicator voor de vraag: wil ik geluk of gelijk?

- Byron Katie zegt “Haat is liefde in verwarring”. Dat geeft helder weer wat er in die dualiteit gaande is in het geval van haat.

- De Cursus zegt niet dat je vredig moet zijn. Hij nodigt je uit vredig te zijn en geeft je oefeningen om daar (weer) contact mee te krijgen. En herinnert je eraan dat liefde en vrede je natuurlijke staat zijn, je essentie. De Cursus reikt ons een andere manier van kijken aan. En dat is de doorgang, de poort die je entree verschaft de werkelijkheid in. Om bij die andere manier van kijken uit te komen, moet er bereidheid aanwezig zijn. Die uit zich bijvoorbeeld in de welwillendheid om de lessen uit de Cursus ongecensureerd toet te passen. Van mensen die dat doen, hoor ik dat zij merken dat in de loop van het proces hun perceptie van de wereld verandert. In de ervaring van wat het met je doet, zul je steeds meer openstaan voor de verandering die er in je plaatsvindt. Het toepassen van de lessen laat zien, dat je bereid bent om je eigen ideeën of concepten te laten gaan. Die zijn werkzaam als een berg stenen die je gestapeld hebt op je eigen vrijheid. Met het doen van de lessen is het alsof je elke dag stenen van die stapel afhaalt. En op het moment dat de laatste steen wordt opgetild, is het….. alsof de waarheid zich om jou heen vouwt. Daarin is geen voedingsbodem voor het ego aanwezig, dat als gevolg daarvan op zo’n moment niet verschijnt.

- Soms is er gewoon verdriet. En jij kunt kijken of je, bij die persoon betrokken zijnde, kunt verdragen dat hij pijn lijst of verdrietig is. De grootste dienst die je iemand kunt bewijzen, is hem of haar in heelheid te zien, ook als er tranen zijn en neerslachtigheid. Maar is dat lastig voor je, dan kan het zijn dat je naar de Cursus verwijst met zogenaamde wijsheid die klinkt als “verdriet is een illusie”. Zoiets noem ik een cliché vanuit angst. Misschien zou je beter tegen jezelf kunnen zeggen: alles wat ik erover voel is een illusie. En als het ongemak niet onmiddellijk verdwijnt, kun je sappen dat het bij de ander ook niet zo werkt. Het enige wat er in zo’n situatie op zijn plaats is, is compassie, vanuit een diepe verbondenheid met de waarheid in jou.

- Er kan een soort ruimte in het denken ontstaan, waarin je iemand in een ander perspectief kunt gaan zien. Maar zolang je iemand aanvalt met je denken voel jij je onveilig. Bovendien kun je in die hoedanigheid iemand niet zien zoals hij werkelijk is, en ook jezelf niet. Je ziet gewoon niet dat hij, net als jij, liefde is. Essentie vraagt je illusies achter te laten. Snap je nu waarom het zo fantastisch is om bij alles een vraagteken te zetten? Voor mijzelf doe ik dat dus met het zinnetje: is het waar wat ik denk? Met een eerlijk antwoord kom je er altijd op uit, dat je dat nooit zeker kunt weten.

- Je bent voor eeuwig liefde. De verwarring waarin je verkeert, wordt niet teweeggebracht door verlies van je waarheid, maar door geloof in onwaarheid over jezelf en anderen. Anderen zien als anders dan jijzelf is een vergissing en druist tegen waarheid in. Een cursus in wonderen zegt dat de betekenis van liefde niet onderwezen kan worden, omdat deze wat onderwezen kan worden te boven gaat. Maar je kunt wel kijken naar wat je in je leven als blokkades opwerpt tegen die waarheid, waardoor jou ontgaat dat liefde je natuurlijk erfgoed is.

- Wat voor heling en genezing zorgt binnen een relatie is jezelf te openen voor wat de onderliggende waarheid is binnen die relatie. Die is, hoe onvoorstelbaar ook in sommige situaties, verbinding gebaseerd op de onderstroom van onvoorwaardelijke liefde. Deze speelt zich af in het gebeid van eenheid zonder tegendeel. At is de onderstroom van het leven zelf. Genezing bewerkstelligen door erkenning te ontvangen voor aanklachten zal niet en nooit werken. Misschien is het tijdelijk een doekje voor het bloeden. Maar vrede zal er in die erkenning van slachtofferschap niet liggen. Dat komt omdat schuld deel blijft uitmaken van het onderlinge spel. Zolang niet-herkende onwaarheid (illusies) aan de basis ligt van de relatie, zale r geen rust en vrede zijn.

- Huilen en rouwen zijn soms aan de orde. Dat is helemaal ok en het duurt zolang als het duurt. En daarna, of eerder wanneer je genoeg hebt van het lijden en de pijn, kun je daarin een reden vinden om een andere keuze te maken. Om open te staan voor een blik gericht op liefde in plaats van op pijn. De bereidheid daartoe is een geweldig begin.

- We zien dingen op z’n kop. Keer ze om door te stoppen met investeren in onwaarheid, door open te staan voor het gegeven dat jij je zou kunnen vergissen in wat je denkt en gelooft. Daar kan het wonder plaatsvinden. Dat is het moment waarop de valse beelden die je gemaakt hebt, verdwijnen als sneeuw voor de zon en er plaats is ontstaan voor een nieuwe manier van kijken.

- Alles waar je wrok, boosheid en ongenoegen naar voelt en waar je eisen aan stelt, geeft je een halsband. En natuurlijk alle dingen waar je gelijk in wilt hebben. Daar zit jij vast en daarmee houd je jezelf gevangen. De ander heeft daar niets mee te maken.

- Als je iets vriendelijks wilt doen voor jezelf, zorg dan voor een energie neutrale houding in jou. Vooral als je in vrede wilt leven.

- Daar waar genezing zich afzijdig houdt, wordt er vastgehouden aan een oordeel. Er wordt daar gekozen voor gelijk boven geluk. En kennelijk is de angst bij de persoon nu nog zo groot, dat genezing op dat moment (nog) niet welkom is. Liefde wacht geduldig tot zij welkom is, en dat altijd en bij iedereen.

- Wanneer we denken dat er iets ontbreekt in een situatie, komt dat doordat we er een oordeel over hebben. En daarmee vallen we de situatie aan. De situatie vraagt om liefde. Hoe kun je een liefdeloze situatie oplossen? Door dat te geven, waarvan je denkt dat het ontbreekt. Dus ontbreekt er liefde, geef liefde. Ontbreekt er respect of iets anders, geef het zonder voorbehoud.

- Bij opstellingen zien we dat wanneer mensen denken dat er iets ontbreekt, hun focus gericht is op iets halen, en niet op brengen. Halen gaat uit van een tekort. Als je dat tekort op een relatie projecteert, dan is die relatie gebaseerd op angst. Het is altijd pijnlijk om te denken, dat de ander iets moet geven of een tekort bij jou moet aanvullen. Zo maak je jezelf tot slaaf van een situatie of persoon. Waarschijnlijk wordt je boos als je het gevoel hebt dat de ander niet geeft wat je denkt nodig te hebben. Ook ben je je niet bewust van je eigen compleetheid. Als je kunt opbrengen dat te geven in de relatie waarvan je denkt dat het ontbreekt, dan kan het gebeuren dat alle betrokkenen zich ontspannen en dat welwillendheid en openheid zich kunnen tonen. Dan is er sprake van waardering, en daarin kan een relatie, in alle vrijheid, hersteld worden.

- Openheid zonder eisen maakt het mogelijk de onderstroom van liefde te ervaren. Dat is het geneesmiddel in relaties en herstelt de verbinding. Een cursus in wonderen geeft aanwijzingen waarmee je tot de ervaring van verbinding en genezing kunt komen. Als eerste vraagt dit het doorzien van je ‘waandenkbeelden’ die zorgen voor ellende, pijn en lijden. Het lijden noem ik de ‘klokkenluider’. Zodra je de bel hoort weet je dat je moet kijken waar en over wie of wat jij je vergist.

- Volgens de Cursus hoeft waarheid niet gevonden te worden, omdat die eenvoudigweg is. Onwaarheid dient blootgelegd te worden, want die belemmert het zicht op waarheid, met als gevolg een ronddolen in illusies. Kijk waaraan je lijdt, en in die situatie misleid je jezelf en vermijd je de onwaarheid onder ogen te zien.

- Opstellingen kunnen op alle niveaus voel- en zichtbaar maken dat liefde de onderstroom is in alle relaties. Wees royaal en geef zelf wat je van een ander denkt nodig te hebben. En verwacht niets terug. In die daad vind je vrijheid, al jouw kostbare waarde en meer. Niemand anders dan jijzelf kan dat tot leven brengen in jou. En dat is meteen het goede nieuws, je hebt er niemand anders voor nodig. Jij bent genoeg!

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Angela Thissen - van Heeswijk