Ze wisten weken lang niet zeker of ze wel sliepen.

Om maar met de deur in huis te vallen: ik zou een warm pleidooi willen houden voor het lezen van boeken in papieren versie en vooral deze roman. De roman Na Mattias laat maar weer eens zien welke symbiose cover en verhaal kunnen aangaan! Tijdens en na het lezen van de roman heb ik regelmatig mijn hand over het omslag van dit boek laten gaan. Acht nachtblauwe veren, van ongelijke grootte (hulde aan ontwerpster Lyanne Tonk!) liggen iets verhoogd op het omslag.
Omdat ik de veren zeer mooi vond was ik bij het lezen extra gespitst op een hint waarom voor deze veren gekozen was. Gaandeweg werd duidelijk dat er ‘iets’ had plaats gevonden in een popzaal genaamd de Feathers en van de roadie Issam horen we de woorden ‘Black Feathers’ vallen.
Een lezer wees mij erop dat er acht personages in de roman waren (ik had ze niet geteld). Meteen dacht ik aan de acht veren.

Acht levensechte personages komen voorbij, hun karakter, gedragingen, problemen en diepste gevoelens worden helder in duidelijke bewoordingen beschreven. Van sommige personen is vrijwel meteen duidelijk in welke verhouding zij tot Mattias stonden, zoals van zijn vriendin Amber, en van zijn moeder en een vriend Quentin. Van andere personen, die even karakteristiek en levensecht zijn, duurt het langer voordat je ze kunt plaatsen in hun relatie tot Mattias. Toch is dat afwachten voordat het kwartje valt, geen enkel beletsel om te genieten van de roman. Het zorgt voor een subtiele spanning, niet zoals de spanning bij thrillers, maar zoals je verwacht van literatuur. Het moet vooral niet voorspelbaar zijn!

Het grote verdriet dat iemand overvalt na wegvallen van een dierbaar persoon, is waar het hier om draait. Peter Zantingh diept dat thema zo uit dat je het verdriet aan alle kanten op je af voelt komen zonder dat er gehuild of gejammerd wordt. Hij doet dat op een wijze die heel suggestief is. Een voorbeeld: [Riet en Hendrik, oma en opa] “Maar na Mattias wisten ze allebei wekenlang niet zeker of ze wel sliepen.”
Ook iets anders komt hier aan de orde: het tegenwoordig veel voorkomende verschijnsel dat verdriet van privé personen overgaat naar het grote publiek. Het personage Amber brengt dat hartverscheurend naar voren. Iedereen eigent zich haar verdriet toe; van familieleden en vrienden van Mattias is dat begrijpelijk, maar kranten, journalisten, ooggetuigen, tv-programma’s, Facebook en Twitter: er wordt om het hardst gerouwd. Het duurt lang voordat zij kan zeggen dat het verdriet van haar is.

De eenvoudige en zeer verzorgde stijl, met zinnen die niet te veel en niet te weinig zijn maar gewoon hun doel treffen, geen ballast van tierlantijnen. De acht personages denken, zeggen en doen wat zij moeten doen. Zantingh schrijft het op, niet zoals het geweest had kunnen zijn, maar zoals het geweest is. Zó en niet anders is het gegaan.
Absoluut een aanrader van vier dikke sterren!