Lezersrecensie
Ik sta niet in vuur en vlam!
Je moet van goede huize komen wil je met een thriller nog opvallen tussen de vele spannende Scandinavische thrillers. De insteek die Pascal Engman had was in dat opzicht veelbelovend: verderfelijke orgaanhandel, de niet aflatende vluchtelingenstroom, het migratiebeleid. De informatie die hij in dit verband geeft, is precies goed. Hij zorgt ervoor dat je betrokken raakt bij al het onrecht en de misère, door niet te overdrijven en het op een interessante manier te verwerken.
De vlakke, stereotype personages, echter, die hij laat aantreden, maar vooral het onnodig grote aantal daarvan, drukken met hun overgewicht zo zwaar op het verhaal dat het niet lekker vooruit komt, het zet een behoorlijke rem op de snelheid.
Het hoofdpersonage komt slecht uit de verf waardoor ik me af en toe afvroeg of zij wel het hoofdpersonage was. De geplande trilogie is in elk geval rond haar persoon opgebouwd. De schrijver zal nog hard aan haar moeten boetseren wil zij de lezer aanspreken. Mij in ieder geval niet. Ze komt behoorlijk oppervlakkig over, doet overdreven stoer en is grofgebekt. Waarom moeten hoofdpersonen zo eigenaardig zijn?
Van een aantal personages is, lijkt mij, geen reden aan te voeren om ze verder uit te werken: waarom dan toch een paar bladzijden aan hen gewijd? Neem Matilda, medewerkster in de horlogezaak. Is het echt nodig om te weten dat haar vriend opstapt, zij haar baan opzegt en naar Thailand wil? Het voegt niets toe aan het verhaal en dat werkt storend.
Al bij het beantwoorden van de leesclubvragen bemerkte ik dat heel wat namen me ontschoten waren, dat ze weinig indruk op mij gemaakt hadden.
Natuurlijk kent het boek ook spannende momenten, maar dat zijn er niet veel en bovendien op een laat moment in het boek. Eerlijkheidshalve beken ik dat de reddingsactie op het terrein van de kliniek waar de organen van eigenaar wisselen, mij wél op het puntje van mijn stoel deed belanden. Die bladzijden las ik vanwege de spanning zo snel dat ik die bladzijden twee keer gelezen heb om maar niets te missen!
Kortom, een beetje veel meer VUUR-werk zou niet misstaan hebben!
Ik geef een 6-, aanmoedigingszesje, dus 3 sterren.
De vlakke, stereotype personages, echter, die hij laat aantreden, maar vooral het onnodig grote aantal daarvan, drukken met hun overgewicht zo zwaar op het verhaal dat het niet lekker vooruit komt, het zet een behoorlijke rem op de snelheid.
Het hoofdpersonage komt slecht uit de verf waardoor ik me af en toe afvroeg of zij wel het hoofdpersonage was. De geplande trilogie is in elk geval rond haar persoon opgebouwd. De schrijver zal nog hard aan haar moeten boetseren wil zij de lezer aanspreken. Mij in ieder geval niet. Ze komt behoorlijk oppervlakkig over, doet overdreven stoer en is grofgebekt. Waarom moeten hoofdpersonen zo eigenaardig zijn?
Van een aantal personages is, lijkt mij, geen reden aan te voeren om ze verder uit te werken: waarom dan toch een paar bladzijden aan hen gewijd? Neem Matilda, medewerkster in de horlogezaak. Is het echt nodig om te weten dat haar vriend opstapt, zij haar baan opzegt en naar Thailand wil? Het voegt niets toe aan het verhaal en dat werkt storend.
Al bij het beantwoorden van de leesclubvragen bemerkte ik dat heel wat namen me ontschoten waren, dat ze weinig indruk op mij gemaakt hadden.
Natuurlijk kent het boek ook spannende momenten, maar dat zijn er niet veel en bovendien op een laat moment in het boek. Eerlijkheidshalve beken ik dat de reddingsactie op het terrein van de kliniek waar de organen van eigenaar wisselen, mij wél op het puntje van mijn stoel deed belanden. Die bladzijden las ik vanwege de spanning zo snel dat ik die bladzijden twee keer gelezen heb om maar niets te missen!
Kortom, een beetje veel meer VUUR-werk zou niet misstaan hebben!
Ik geef een 6-, aanmoedigingszesje, dus 3 sterren.
1
Reageer op deze recensie
