De tragiek is voelbaar, maar nooit pathetisch

is het wel dat jouw visie op de wereld geheel afhankelijk is van gebeurtenissen in je eigen leven.,

Een protest tegen gevoelloosheid, zo zou je De lege stoel van Rob Reuland kunnen omschrijven. Slachtoffers en daders, die ten prooi vallen aan bureaucratie en desinteresse.
Er is iets in het leven van assistent-officier van Justitie Andrew Giobberti  (Gio) gebeurd, waardoor zijn perceptie van de werkelijkheid veranderd is. Gio is zijn 5-jarig dochtertje verloren bij een auto-ongeluk, waaraan hij zichzelf schuldig acht. In het licht van deze tragedie lijken alle menselijke relaties banaal; die van Gio zelf met de frisse rechtenstudentes, die van gezaghebbers tot aangeklaagden, die van daders tot slachtoffers. Bij Gio zijn de grenzen vervaagd. Daders kunnen ook slachtoffers zijn, en omgekeerd.

Rob Reuland weet door de verdoofde zelfreflectie van Gio de pijn van het verlies messcherp neer te zetten. Bovendien beschrijft hij meesterlijk hoe het leven gewoon doorgaat, ondanks het ineenstorten van werelden van individuen. De tragiek is voelbaar, maar nooit pathetisch. Humor, zelfspot en de uiteindelijke berusting van Gio zijn daar debet aan.
Als je iets van De lege stoel kunt leren, is het wel dat jouw visie op de wereld geheel afhankelijk is van gebeurtenissen in je eigen leven. Een objectieve werkelijkheid bestaat niet.

Reuland is zelf Senior Assistent District Attorney en put uit zijn eigen ervaringen. Ook in de opvolger van De lege stoel, zo zie ik op Reulands'
ietwat verwarrende website, Semiautomatic (VS 2004), is weer een hoofdrol weggelegd voor Andy Giobberti. Volgens mij is hier nog geen Nederlandse vertaling van verschenen. Laten we hopen dat dat snel gebeurt, want iemand die zo'n debuut schrijft verdient het om te worden gelezen.
Dat het schrijven in zijn bloed zit, weet Reuland zelf ook. 'Being a lawyer is my job,' vertelt hij in The New York Times. 'Being a writer is what I am.' En zo is dat.