Ver onder de lat die Goodman zich gesteld heeft

In 2004 ontving Carol Goodman voor De schaduw van mijn moeder (de opvolger van haar debuut Het meer van de meisjes) de Hammett Prize. Deze prijs wordt jaarlijks uitgereikt aan een Amerikaanse of Canadese misdaadauteur met een literaire voortreffelijkheid. Over Goodmans debuut kan ik niet oordelen, maar De schaduw van mijn moeder herinner ik me als een goed leesbare roman, het plot was origineel qua setting (een hotel), maar hier en daar rammelde het verhaal behoorlijk. Het deed mij eerlijkgezegd aan een debuutroman denken.

De verdronken tuin begint met een valse belofte. 'In de traditie van Donna Tartt' (De verborgen geschiedenis) lees ik voorop. Goodman legt de lat hoog. Om een lang verhaal kort te maken: de enige overeenkomst tussen De verdronken tuin en De verborgen geschiedenis is een universiteitscampus.

Ik ben nog steeds niet gecharmeerd van Goodmans manier van schrijven. Het verhaal, de personages, de gebeurtenissen en de franje, ze zijn allemaal ongeloofwaardig. Waar ik me als eerste aan stoor is de Griekse mythologie, die werkelijk in alles terug is te vinden, zelfs in een antidepressivum! Nu weten het wel, denk je dan. Maar dan duikt er weer een verwijzing op, zodat je niet eens meer je wenkbrauwen zou fronsen als er uit de broodjes van Juno's achternichtje Portia godinnen zouden rijzen.

Goodman schijnt alles driedubbel te willen zeggen. Mythologie, water, glas, en dan ook nog in combinatie. Juno woont in een glasfabriek, waar 'toevallig' net een mythologisch tafereel van de vrouw in het raam (afgetekend tegen de rivier) wordt gerestaureerd. In die rivier zijn bevindt zich onder water een mythologisch beeld, dat ook weer verband houdt met de raamschildering. En niet te vergeten Juno's dochter Bea, die kajak-fanaat is, en dagelijks op de rivier is te vinden, waar ze lang geleden samen met haar moeder Juno bijna door haar psychisch gestoorde vader Neil werd vermoord. Echtgenoot Neil bevindt zich aan de overkant van het water, in het gesticht. Ook hij zwelgt in de Griekse tragedies, evenals Juno's beste vriendin Christine, die - natuurlijk - in de rivier de dood vindt. Dan zijn er nog allerlei dwarsverbanden, die ik hier maar niet beschrijf. De plot, het motief voor de moord, ze doen er niet toe. In het dankwoord zie ik dat de auteur deskundig advies heeft ingewonnen, maar ik denk dat menig psychiater dit boek - en dan met name de ziektegeschiedenis van Neil - met kromme tenen leest. De verdronken tuin duikt ver onder de lat die Goodman zich gesteld heeft. 'In de traditie van Donna Tartt' had 'In de diepe schaduw van Donna Tartt' moeten zijn.