Lezersrecensie
Het eindigt altijd waar het begint
De cover oogt chic. De goudkleurige vlindervleugel op de donkere achtergrond is in eerste instantie een streling voor het oog. Bij nader onderzoek vallen de doodshoofden en beenderen op. De oogholte van één van de doodshoofden wordt zelfs doorboord met een pin die ook de vleugel vastzet. Het reliëf op de cover maakt de doodshoofden en beenderen meteen tastbaar. Ook de titel is mooi voelbaar verdeeld over de vleugel. Dit in combinatie met ‘De Fluisterman’, het ‘gefluister’ en het kinderrijmpje maakt dat oog, tastzin en gehoor worden aangesproken en doet reeds huiveren, zelfs voordat er nog maar één woord wordt gelezen.
‘De Fluisterman’ geschreven door Alex North (uitgeverij Ambo/Anthos) bestaat uit 6 delen, telt 70 hoofdstukken en laat zich lezen in 409 bladzijden.
Het verhaal begint met de verdwijning van een kind in het plaatsje Featherbank. Onmiddellijk wordt teruggedacht aan een gelijkaardige reeks van misdrijven 20 jaar eerder. Doch, de dader zit toch veilig opgesloten achter slot en grendel? Een copycat?
Verleden en heden komen samen in de persoon van Pete Willis die indertijd de zaak onder zijn hoede had.
De andere verhaallijn is die van Tom Kennedy en zijn zoon Jake. Naar het einde van het boek toe, komen beide verhaallijnen mooi samen, vallen de puzzelstukjes op hun plaats.
Hoewel ‘De Fluisterman’ verre van een nagelbijtend spannende thriller is, boeit het boek door de grondige uitwerking van de psychologie in het verhaal. Niet het plot, maar de weg ernaartoe, krijgt voorrang.
De thema’s zijn niet van de minste: kinderontvoering, kindermoord, verwaarlozing, moeilijke vader-zoon-relatie, verdriet, gemis, rouwverwerking, eenzaamheid, onzekerheid, minderwaardigheidscomplex, onvoorwaardelijke liefde, … Eén voor één zwaar beladen thema’s.
Het verhaal wordt gebracht vanuit wisselend perspectief, doorgaans vanuit de derde persoon, behalve wanneer Tom aan het woord komt. Hij brengt zijn verhaal vanuit de ik-persoon. Dit maakt dat Tom in vergelijking met de andere personages veel dichter bij de lezer staat, dat de relatie tussen Tom en de lezer veel hechter en persoonlijker wordt, alsof hij je als lezer apart neemt en een één op één relatie met je aangaat. Hij fungeert ook als een spilfiguur: hij heeft het over zijn moeilijke relatie met zijn vader (als kind) en zijn eigen moeizame relatie met zijn zoon Jake.
Sommige passages in het boek zijn rationeel moeilijk te verklaren en lijken te willen doen denken aan bovennatuurlijke krachten. De vingers door de brievenbus, het gefluister, het onzichtbare vriendinnetje … Eng? Misschien.
Het verhaal wordt geconstrueerd rond een kinderrijmpje, dat regelmatig in crusief wordt herhaald. Het is zo aanstekelijk dat je vanzelf mee begint te fluisteren. De vlinder is ook een wederkerend ‘personage’. Bijzonder hier is wel dat de vlinder, normaal een dartel en levendig insect dat zou kunnen doen denken aan spelende kinderen, hier een lijkenmot is of een vlinder die de muur siert in het huis van een kindermoordenaar. Best speciaal. Eng? Niet echt.
De personages worden mooi uitgewerkt. Het zijn dynamische personages die van begin tot eind evolueren. Pete, Tom, Jake zijn volwaardige, geheel menselijke, levensechte karakters die de lezer niet onberoerd laten en voortdurend overhoop liggen met hun persoonlijke demonen. De interactie tussen hen krijgt een mooi aandeel in het verhaal, wat niet hoeft te verbazen gezien het feit dat de auteur van opleiding socioloog is. Doch, Jake, een kind van zes à zeven jaar oud wordt, mijns inziens, geregeld te matuur getoond waar het zijn formuleringen en gedachten betreft. Plus, de auteur heeft met veel zorg de personages uitgewerkt, maar op het einde van het boek valt dat nagenoeg helemaal weg. Jammer.
De schrijfstijl van Alex North is prettig, vlot, heel toegankelijk en heel filmisch. Door middel van korte hoofdstukken en perspectiefwissels houdt hij de lezer bij de les. Geen moeilijke woorden, wel aangenaam lezende zinnen. Meerdere keren blijf je toch wel even hangen bij de veelvuldig mooi geformuleerde vergelijkingen (bv. huizen krijgen menselijke trekjes).
Cursieve stukjes tekst helpen de lezer de diepere gedachten van de personages te ontdekken. Zij geven een nog betere inkijk in de psyche van de karakters. Dikwijls zijn het een soort van mantra’s, overpeinzingen, dingen die niet luidop kunnen worden uitgesproken. Of is het ook een soort van fluisteren?
‘De Fluisterman’ is een goed boek dat doet uitkijken naar het volgende werk van Alex North.
Beoordeling:
Spanning: 7 punten
Plot: 7 punten
Leesplezier: 8
Schrijfstijl: 9 punten
Originaliteit: 7 punten
Psychologie: 9 punten
Gemiddelde beoordeling: 7.8 punten of 4 ****
‘De Fluisterman’ geschreven door Alex North (uitgeverij Ambo/Anthos) bestaat uit 6 delen, telt 70 hoofdstukken en laat zich lezen in 409 bladzijden.
Het verhaal begint met de verdwijning van een kind in het plaatsje Featherbank. Onmiddellijk wordt teruggedacht aan een gelijkaardige reeks van misdrijven 20 jaar eerder. Doch, de dader zit toch veilig opgesloten achter slot en grendel? Een copycat?
Verleden en heden komen samen in de persoon van Pete Willis die indertijd de zaak onder zijn hoede had.
De andere verhaallijn is die van Tom Kennedy en zijn zoon Jake. Naar het einde van het boek toe, komen beide verhaallijnen mooi samen, vallen de puzzelstukjes op hun plaats.
Hoewel ‘De Fluisterman’ verre van een nagelbijtend spannende thriller is, boeit het boek door de grondige uitwerking van de psychologie in het verhaal. Niet het plot, maar de weg ernaartoe, krijgt voorrang.
De thema’s zijn niet van de minste: kinderontvoering, kindermoord, verwaarlozing, moeilijke vader-zoon-relatie, verdriet, gemis, rouwverwerking, eenzaamheid, onzekerheid, minderwaardigheidscomplex, onvoorwaardelijke liefde, … Eén voor één zwaar beladen thema’s.
Het verhaal wordt gebracht vanuit wisselend perspectief, doorgaans vanuit de derde persoon, behalve wanneer Tom aan het woord komt. Hij brengt zijn verhaal vanuit de ik-persoon. Dit maakt dat Tom in vergelijking met de andere personages veel dichter bij de lezer staat, dat de relatie tussen Tom en de lezer veel hechter en persoonlijker wordt, alsof hij je als lezer apart neemt en een één op één relatie met je aangaat. Hij fungeert ook als een spilfiguur: hij heeft het over zijn moeilijke relatie met zijn vader (als kind) en zijn eigen moeizame relatie met zijn zoon Jake.
Sommige passages in het boek zijn rationeel moeilijk te verklaren en lijken te willen doen denken aan bovennatuurlijke krachten. De vingers door de brievenbus, het gefluister, het onzichtbare vriendinnetje … Eng? Misschien.
Het verhaal wordt geconstrueerd rond een kinderrijmpje, dat regelmatig in crusief wordt herhaald. Het is zo aanstekelijk dat je vanzelf mee begint te fluisteren. De vlinder is ook een wederkerend ‘personage’. Bijzonder hier is wel dat de vlinder, normaal een dartel en levendig insect dat zou kunnen doen denken aan spelende kinderen, hier een lijkenmot is of een vlinder die de muur siert in het huis van een kindermoordenaar. Best speciaal. Eng? Niet echt.
De personages worden mooi uitgewerkt. Het zijn dynamische personages die van begin tot eind evolueren. Pete, Tom, Jake zijn volwaardige, geheel menselijke, levensechte karakters die de lezer niet onberoerd laten en voortdurend overhoop liggen met hun persoonlijke demonen. De interactie tussen hen krijgt een mooi aandeel in het verhaal, wat niet hoeft te verbazen gezien het feit dat de auteur van opleiding socioloog is. Doch, Jake, een kind van zes à zeven jaar oud wordt, mijns inziens, geregeld te matuur getoond waar het zijn formuleringen en gedachten betreft. Plus, de auteur heeft met veel zorg de personages uitgewerkt, maar op het einde van het boek valt dat nagenoeg helemaal weg. Jammer.
De schrijfstijl van Alex North is prettig, vlot, heel toegankelijk en heel filmisch. Door middel van korte hoofdstukken en perspectiefwissels houdt hij de lezer bij de les. Geen moeilijke woorden, wel aangenaam lezende zinnen. Meerdere keren blijf je toch wel even hangen bij de veelvuldig mooi geformuleerde vergelijkingen (bv. huizen krijgen menselijke trekjes).
Cursieve stukjes tekst helpen de lezer de diepere gedachten van de personages te ontdekken. Zij geven een nog betere inkijk in de psyche van de karakters. Dikwijls zijn het een soort van mantra’s, overpeinzingen, dingen die niet luidop kunnen worden uitgesproken. Of is het ook een soort van fluisteren?
‘De Fluisterman’ is een goed boek dat doet uitkijken naar het volgende werk van Alex North.
Beoordeling:
Spanning: 7 punten
Plot: 7 punten
Leesplezier: 8
Schrijfstijl: 9 punten
Originaliteit: 7 punten
Psychologie: 9 punten
Gemiddelde beoordeling: 7.8 punten of 4 ****
2
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Anita
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
