Lezersrecensie
De wereld is niet zwart-wit
Elizabeth Gilbert is een Amerikaanse romanschrijfster die eerder bekendheid verwierf met onder andere haar boek ‘Eten, bidden, beminnen’. In 2010 werd ‘Eat, pray, love’ verfilmd met Julia Roberts in de hoofdrol.
‘Stad van meisjes’ wordt uitgegeven door Uitgeverij Cargo.
‘Wat heb je voor mijn vader betekend?’
Om deze door Angela gestelde vraag te beantwoorden, neemt Vivian Morris de lezer in een lange brief van meer dan vijf honderd bladzijden lang mee terug in de tijd naar het New York van 1940.
De dan negentienjarige Vivian verkast in dat jaar van Clinton naar New York om daar haar intrek te nemen in het Lily Playhouse van tante Peg.
In het gezelschap van de meisjes van de revue maakt Vivian algauw van New York hààr stad. De remmen gaan helemaal los wanneer de productie van ‘Stad van meisjes’ een glorieperiode inluidt voor het Lily Playhouse en zijn artiesten.
Drank, feesten, seksuele escapades en andere uitspattingen, … de stad van meisjes bruist van het leven. Op de achtergrond brullen de kanonnen van de Tweede Wereldoorlog, slaan Japanse kamikazepiloten te pletter op Pearl Harbour. De impact van het oorlogsgeweld is ook in New York goed voelbaar.
Wat opvalt is de openheid waarmee Vivian haar verhaal brengt. Deze eigengereide vrouw neemt geen blad voor de mond, doorbreekt heel wat taboes en spreekt zonder reserve over haar eigen rol in het decadente New York van de jaren veertig.
Met aandacht voor detail beschrijft Vivian het leven in het Amerika van toen: er was de klassenmaatschappij met bijhorende sociale omgangsvormen (een meisje van goede komaf doet wat van haar verwacht wordt, zonder commentaar of eigen inbreng); een maatschappij bovendien geregeerd door mannen (die door Vivian allesbehalve positief worden afgeschilderd) want in geval van een schandaal is het het meisje/de vrouw die de prijs betaalt; de impact van de oorlog.
Meermaals komt Vivian op een keerpunt in haar leven te staan en telkens groeit haar personage.
‘Stad van meisjes’ is een boek over dilemma’s en hoe je daar als individu mee omgaat. Het is een pleidooi om te zijn wie we zijn ook al wijken we daardoor af van de gevestigde moraal en zeden, om ieder in zijn eigenheid te aanvaarden en te omarmen, om van elkaar te houden wie of wat men ook is, want de wereld is niet zwart-wit.
Waarden zoals solidariteit, vriendschap, individuele vrijheid en de emancipatie van de vrouw springen eruit.
De hoofdpersonages worden met veel oog voor detail en psychologische diepgang voorgesteld.
Vermits het verhaal vanuit het perspectief van Vivian wordt gebracht, is zij het ook die zichzelf portretteert. Zij is ook het meest volledige personage.
Het citaat ontleend aan Colette, zelf een vrijgevochten geest, aan het begin van het boek, is Vivian op het lijf geschreven. Haar karakter is voortdurend in ontwikkeling en net zoals een vlinderpop transformeert in een mooie vlinder, zo evolueert het personage van Vivian van een naïf egoïstisch bemiddeld plattelandsmeisje naar een vrouw die haar eigen pad kiest, die meerdere keren met haar hoofd tegen de muur loopt, maar die trouw blijft aan zichzelf en uiteindelijk als dame op leeftijd is uitgegroeid tot een persoon die volledig in balans is met zichzelf en het leven en die in staat is empathie op te brengen voor haar medemens.
De vele gedetailleerde beschrijvingen van kostuums en buurten in New York halen de vaart meermaals uit het verhaal zonder dat het echt stoort omdat ze wonderwel perfect passen in het boek.
De schrijfstijl evolueert van uitbundig, sprankelend en vol humor in het begin naar ernstig en ingetogen aan het einde van het boek. Frivole en lichtzinnige stukken ruimen plaats voor ernstige passages; uitbundige menselijke interacties contrasteren met conversaties zonder woorden.
Het boek is één lang antwoord op de vraag die Angela in het begin stelt. De vertelstijl van Vivian is enthousiast, laconiek en evolueert mee met haar leeftijd. Doordat Vivian Angela regelmatig persoonlijk aanspreekt, blijf je als lezer gans het boek door voeling houden met Angela; door de vele bedenkingen terzijde van Vivian (tussen haken), krijgt de lezer een nog betere inkijk in de (gevoels)wereld van het hoofdpersonage.
Heel onbewogen vertelt ze over haar relatie met haar moeder (p. 11 Mijn moeder had geen flauw idee wat ze met me aan moest. We konden totaal en absoluut niet met elkaar overweg. Zij deed niets liever dan paardrijden en aangezien ik geen paard was en ik ook niks met paarden had, hadden we niet veel om over te praten.).
Veel van haar zinnen bevatten tegenstellingen (p. 112 We misten niets, maar we misten ook alles.).
Mooie beeldspraken doen genieten (p. 483 Dergelijke liefde is een diepe put met steile wanden. Of, op p. 517 Niemand kon die man evenaren die was als een bodemloze put, een levende biechtkamer die alles wat je vertelde zonder oordeel of afkeer aanhoorde.).
‘Stad van meisjes’ van Elizabeth Gilbert leest heel vlot, nu eens met gefronste wenkbrauwen, dan met rode oortjes, vervolgens met een luide schaterlach, uiteindelijk primeert het gevoel van mededogen, maar het is altijd genieten van de humor, de directheid en de mooie beeldspraken waarmee het verhaal is doorspekt.
4 ****
‘Stad van meisjes’ wordt uitgegeven door Uitgeverij Cargo.
‘Wat heb je voor mijn vader betekend?’
Om deze door Angela gestelde vraag te beantwoorden, neemt Vivian Morris de lezer in een lange brief van meer dan vijf honderd bladzijden lang mee terug in de tijd naar het New York van 1940.
De dan negentienjarige Vivian verkast in dat jaar van Clinton naar New York om daar haar intrek te nemen in het Lily Playhouse van tante Peg.
In het gezelschap van de meisjes van de revue maakt Vivian algauw van New York hààr stad. De remmen gaan helemaal los wanneer de productie van ‘Stad van meisjes’ een glorieperiode inluidt voor het Lily Playhouse en zijn artiesten.
Drank, feesten, seksuele escapades en andere uitspattingen, … de stad van meisjes bruist van het leven. Op de achtergrond brullen de kanonnen van de Tweede Wereldoorlog, slaan Japanse kamikazepiloten te pletter op Pearl Harbour. De impact van het oorlogsgeweld is ook in New York goed voelbaar.
Wat opvalt is de openheid waarmee Vivian haar verhaal brengt. Deze eigengereide vrouw neemt geen blad voor de mond, doorbreekt heel wat taboes en spreekt zonder reserve over haar eigen rol in het decadente New York van de jaren veertig.
Met aandacht voor detail beschrijft Vivian het leven in het Amerika van toen: er was de klassenmaatschappij met bijhorende sociale omgangsvormen (een meisje van goede komaf doet wat van haar verwacht wordt, zonder commentaar of eigen inbreng); een maatschappij bovendien geregeerd door mannen (die door Vivian allesbehalve positief worden afgeschilderd) want in geval van een schandaal is het het meisje/de vrouw die de prijs betaalt; de impact van de oorlog.
Meermaals komt Vivian op een keerpunt in haar leven te staan en telkens groeit haar personage.
‘Stad van meisjes’ is een boek over dilemma’s en hoe je daar als individu mee omgaat. Het is een pleidooi om te zijn wie we zijn ook al wijken we daardoor af van de gevestigde moraal en zeden, om ieder in zijn eigenheid te aanvaarden en te omarmen, om van elkaar te houden wie of wat men ook is, want de wereld is niet zwart-wit.
Waarden zoals solidariteit, vriendschap, individuele vrijheid en de emancipatie van de vrouw springen eruit.
De hoofdpersonages worden met veel oog voor detail en psychologische diepgang voorgesteld.
Vermits het verhaal vanuit het perspectief van Vivian wordt gebracht, is zij het ook die zichzelf portretteert. Zij is ook het meest volledige personage.
Het citaat ontleend aan Colette, zelf een vrijgevochten geest, aan het begin van het boek, is Vivian op het lijf geschreven. Haar karakter is voortdurend in ontwikkeling en net zoals een vlinderpop transformeert in een mooie vlinder, zo evolueert het personage van Vivian van een naïf egoïstisch bemiddeld plattelandsmeisje naar een vrouw die haar eigen pad kiest, die meerdere keren met haar hoofd tegen de muur loopt, maar die trouw blijft aan zichzelf en uiteindelijk als dame op leeftijd is uitgegroeid tot een persoon die volledig in balans is met zichzelf en het leven en die in staat is empathie op te brengen voor haar medemens.
De vele gedetailleerde beschrijvingen van kostuums en buurten in New York halen de vaart meermaals uit het verhaal zonder dat het echt stoort omdat ze wonderwel perfect passen in het boek.
De schrijfstijl evolueert van uitbundig, sprankelend en vol humor in het begin naar ernstig en ingetogen aan het einde van het boek. Frivole en lichtzinnige stukken ruimen plaats voor ernstige passages; uitbundige menselijke interacties contrasteren met conversaties zonder woorden.
Het boek is één lang antwoord op de vraag die Angela in het begin stelt. De vertelstijl van Vivian is enthousiast, laconiek en evolueert mee met haar leeftijd. Doordat Vivian Angela regelmatig persoonlijk aanspreekt, blijf je als lezer gans het boek door voeling houden met Angela; door de vele bedenkingen terzijde van Vivian (tussen haken), krijgt de lezer een nog betere inkijk in de (gevoels)wereld van het hoofdpersonage.
Heel onbewogen vertelt ze over haar relatie met haar moeder (p. 11 Mijn moeder had geen flauw idee wat ze met me aan moest. We konden totaal en absoluut niet met elkaar overweg. Zij deed niets liever dan paardrijden en aangezien ik geen paard was en ik ook niks met paarden had, hadden we niet veel om over te praten.).
Veel van haar zinnen bevatten tegenstellingen (p. 112 We misten niets, maar we misten ook alles.).
Mooie beeldspraken doen genieten (p. 483 Dergelijke liefde is een diepe put met steile wanden. Of, op p. 517 Niemand kon die man evenaren die was als een bodemloze put, een levende biechtkamer die alles wat je vertelde zonder oordeel of afkeer aanhoorde.).
‘Stad van meisjes’ van Elizabeth Gilbert leest heel vlot, nu eens met gefronste wenkbrauwen, dan met rode oortjes, vervolgens met een luide schaterlach, uiteindelijk primeert het gevoel van mededogen, maar het is altijd genieten van de humor, de directheid en de mooie beeldspraken waarmee het verhaal is doorspekt.
4 ****
1
Reageer op deze recensie
