Pittige personages

Een lied voor duistere tijden, vertaald door Ralph van der Aa, is de tweeëntwintigste thriller met John Rebus in de hoofdrol. Dit keer laat Ian Rankin de inspecteur op rust een heel persoonlijke zaak oplossen. Ondertussen probeert hoofdrechercheur Siobhan Clarke de moord op een jonge Saoediër op te lossen.

John Rebus trekt naar het Lake District om zijn dochter bij te staan. Haar vriend is verdwenen en de plaatselijke politie duidt haar als verdachte aan. Rebus kan en wil niet geloven dat zijn dochter er iets mee te maken heeft en hoewel hun verstandhouding niet allerbest is, bijt hij zich in de zaak vast. Heeft de verdwijning iets te maken met het gevangenkamp waar Keith al zijn energie instopte of gaat het toch om een echtelijke ruzie met een communieleider als spelbreker?

Ondertussen maakt Malcolm Fox, een personage uit een andere reeks van Ian Rankin, zijn opwachting in het team van Siobhan. Ze zet haar vakantie opzij om mee te kunnen speuren naar de moordenaar van een Saoedische student. Terwijl zij zit te porren in de hoge kringen van Edinburgh, laat Malcolm Fox zich in met een misdadiger. Iedereen lijkt zijn eigen agenda te hebben en dat komt de zaak niet altijd ten goede.
Hoewel het verhaal dus stof genoeg bevat om de aandacht van de lezer op verschillende fronten vast te houden, komt alles een beetje traag op gang. Het zal wel de realiteit zijn, maar vooral in Edinburgh blijft de zaak lang muurvast zitten en daardoor komt er niet alleen weinig schot in de zaak, maar ook in het verhaal. Ook in het Lake District neemt Rankin ruim de tijd om de sfeer en de personages neer te zetten. Eens alles en iedereen gekend is en de setting voldoende doordringt, komt de vaart er pas goed in.

Wat de plot aan spanning mist, wordt ruimschoots goedgemaakt door de onderlinge conflicten tussen de personages. Rebus, Clarke en Fox zijn stuk voor stuk pittige personages. Handig is ook dat je ze nog niet uit voorgaande delen hoeft te kennen om snel te zien welk vlees je in de kuip hebt. Elk op hun eigen manier zorgen ze voor een extra laagje dat het verhaal meer diepgang geeft.

Dat Ian Rankin zijn vak kent, merk je niet alleen aan de uitwerking van de personages, maar ook aan de manier waarop het verhaal geschreven is. De stijl is eenvoudig, de hoofdstukken kort. De levendige dialogen maken het echt. Daardoor lees je toch nog relatief snel over de tragere hoofdstukken heen om op het eind in een stroomversnelling terecht te komen.

Een lied voor duistere tijden is geen boek waar je je doorheen moet bijten, maar afgekloven nagels ga je alleen aan de laatste hoofdstukken overhouden. Je krijgt wel ruim driehonderd pagina’s de tijd om de personages een plekje in je hoofd te geven. Misschien wel voor een volgende John Rebus.