De auteur belemmert de spanning.

Avondklok, rantsoeneren … woorden die in 2020 vaak ter sprake kwamen. We bevinden ons in Canton, Boston. Een variant van Rabiës maakt zijn opmars. Er wordt aangespoord om zoveel mogelijk binnen te blijven en zich af te sluiten van de buitenwereld. Wie besmet is, kan binnen enkele uren tijd een heus gevecht leveren met de dood. De regering is niet duidelijk in zijn berichten waardoor er paniek ontstaat. Nathalie, hoogzwanger van haar eerste kind, wacht met een bang hartje af tot haar man terugkeert van de winkel. Het is druk op straat, mensen zijn bang en willen genoeg voedsel en nuttige goederen stockeren. Bij zijn thuiskomst wordt hij gebeten door een man die aan de deur staat. Paul, Nathalies man, sterft ter plaatse. Ook Nathalie wordt aangevallen waardoor er haar nog maar één ding te doen staat : haar vriendin, die tevens kinderarts is, opzoeken en hulp vragen. Haar ongeboren baby moet op een veilige manier ter wereld worden gebracht.

De prachtige cover had ik direct in het vizier. Duister, maar ook wel sierlijk. Een paardebloem die zaadjes rondstrooit, een navelstreng, … een warrige tekening die me als lezer best wel achterlaat met tal van vragen en me tevens aanzet om de korte inhoud te lezen.

‘De man tilt Paul op en begint hem weer te bijten en heen en weer te rollen, alsof hij haastig een minderwaardige klus doet die afgerond moet worden.’

Het verhaal van Nathalie begint goed, er zit best wel wat vaart in. Wegens coronatijd zijn vele zaken herkenbaar. Het ongeloof, de (lichte) paniek, het hamsteren, … Maar al snel besef je dat het boek iets meer het ‘Walking dead’-achtige pad zal betreden, een aspect dat ik best wel aangenaam vind. Alleen verdwijnt de energie, die bij aanvang aanwezig is, beetje bij beetje. Het is een hels parcours voor beide vriendinnen om op een veilige manier naar het ziekenhuis te geraken. Samen dienen ze verschillende hindernissen te overwinnen. Ze staan niet alleen oog in oog met anderen, maar komen ook zichzelf tegen. Qua actie is er geen tekort. Gelukkig maar ! Je wil wel verder lezen, weten of Nathalies baby zal geboren worden, ontdekken of Nathalie de ziekte zal overwinnen, maar het probleem bij dit boek is dat de auteur het verhaal geregeld in de weg zit. De lange zinnen, de overvloed aan woorden doen de spanning meermaals teniet. Sommige passages moest ik tot 3x toe herlezen, daar ik in het midden van de zin al niet meer besefte wat ik eigenlijk had gelezen of wat Tremblay me duidelijk wou maken.

Op vlak van karakteruitwerking is de schrijver subliem. Zowel beide hoofdpersonages als bijfiguren zijn makkelijk te plaatsen. Beide dames kennen een duidelijke evolutie. Hun beeld wordt strak beschreven, zonder al te veel poespas, maar duidelijk genoeg. Afwisselend staan Nathalie en Rams (Ramola, de vriendin en kinderarts) centraal in het hoofdstuk. Rams’ hoofdstukken zijn in het personaal perspectief geschreven, terwijl de hoofdstukken van Nathalie in de ik-persoon werden neergepend.

Hoe dieper het virus zich in de mensheid dringt, hoe grauwer de wereld er effectief uitziet. En dat voel je als lezer ook. Liefhebbers van het apocalyptische genre zullen smullen van dit verhaal. Laat je vooral ook niet afschrikken door de term ‘horror’, want van immense bloedbladen of een regen van bloed is er geen sprake. In het begin is er gewoon onrust, maar al snel voel je die ontegensprekelijke paniek. Althans bij de meeste momenten toch, want nogmaals soms is het gewoon op vlak van taal iets te veel. Spijtig, want anders had ‘Overlevingslied’ toch wel hogere toppen gescheerd.

3***