Helen Fields scoort weer !!!

Om met de deur in huis te vallen : het was moeilijk om Callanach (en ja, ook Turner) los te laten ! Ik was zo bang dat deze spin-off me zou teleurstellen. De eerste honderd pagina’s heb ik dan werkelijk ook moeten doorzetten, mezelf moeten pushen om Fields een kans te geven, haar personages ruimte te geven om te kunnen groeien. En OMG, wat ben ik blij dat ik Ava en Luc beetje bij beetje kon loslaten.

‘Woede is belangrijk. Het zuivert en maakt de weg vrij voor vastberadenheid.’

De donkere proloog is slechts een voorbode voor wat komen zal. Het eerste hoofdstuk is een lachertje, slechts een plagerijtje van deze geweldige schrijfster. Door de laatste honderd pagina’s raas je heen alsof jouw leven ervan afhangt. Je hoort en ziet niks meer van wat er rondom je heen gebeurt, Fields geeft je een slag met de hamer. Je bent even knock-out, flabbergasted. De laatste hoofdstukken heb ik verslonden alsof m’n leven ervan afhing.

Een vrouw, Elspeth, wordt ontvoerd. Iets later wordt een andere dame wordt vermoord terug gevonden. Vervolgens wordt een meisje, Meggy, ontvoerd. Tijd voor het Schotse korps (jaja, onder leiding van commissaris Overbeck) om in actie te schieten. Samen met Connie Woolwine, de forensisch psycholoog uit de Perfecte-serie, kan er beetje bij beetje een daderprofiel worden samengesteld. De vraag is maar of de slachtoffers op tijd kunnen gered worden.

Het lijkt me dat Fields behoorlijk tijd stak in haar research. Het daderprofiel wordt duidelijk geschetst. Ondanks het feit dat je vrij snel weet wie de dader is, leidt de auteur jou dieper en dieper zijn wereld in. De relationele ontwikkelingen tussen de slachtoffers kennen een helder verloop. De personages vullen elkaar mooi aan. In het begin vond ik Meggy misschien iets te volwassen overkomen voor haar leeftijd, maar haar karakter was sowieso nodig om Elspeth te doen groeien.

In het begin was het wennen, want niet alleen krijgt Woolwine de hoofdrol in dit verhaal. Ook andere bekende personages uit de alombekende reeks komen hier ter sprake. ‘De schaduwman’ begint steengoed, maar na enkele hoofdstukken verwatert m’n motivatie om verder te lezen. Vooral de politionele stukken misten wat pit, terwijl de delen met de dader versus slachtoffer me gelukkig wakker hielden. Pas nadat je over de helft van het verhaal bent, laat Helen Fields hare ware gelaat zien. Het lijkt alsof ze stiekem al haar perverse schrijversideeën al gniffelend opgeborgen hield. Wat een goed gevoel moet het voor haar geweest zijn om, na al die tijd, de knoop rond het plot losser en losser te maken.

Met dank aan Ambo|Anthos voor het vooruitleesexemplaar.

4****