Snaakse thriller, van Kantens tot Toscane

['De zussen Borgesius' staat los van de thrillerreeks rond de Groningse herenboer Ludde Menkema.]

Dat Lupko Ellen puike thrillers schrijft zou onderhand genoegzaam bekend mogen zijn, maar is dat - met uitzondering van Noord-Nederland - nog niet. Wellicht luidt 'De zussen Borgesius' zijn definitieve doorbraak in. In de Ludde Menkema-reeks zag je Ellen groeien in het genre: waar deel 1 nog wat knullige fragmenten kent, is deel 4, 'Nachtengel', echt goed en ook met de minithriller 'Hellig vuur' laat de auteur zien wat hij in zijn mars heeft.

De in Italië geboren en getogen hoofdpersoon Guido di Stefano is volledig ingeburgerd in het Groningse dorp Kantens. Hij accepteert de opdracht Ralph te zoeken, echtgenoot van Juliëtte Borgesius. De man zit vermoedelijk in Toscane of is onderweg daarheen, mogelijk met een vrouw. Guido lift mee met Melissa (Mellie), Juliëttes zus. Tegen Mellies zin, wel te verstaan, maar Juliëtte is de baas. Het heeft er alle schijn van dat het een verdomd saaie rit wordt. Maar het pakt anders uit: er doet zich consternatie voor, er ontstaat dialoog tussen beiden en de snaakse toon van 'De zussen Borgesius' is gezet.
Op de plaats van bestemming is van alles mis. Guido zet zich aanvankelijk puur in voor zijn opdracht, bij anderen blijken de agenda's volgeboekt rond de thema's geweld, seks, wiet, geld, handel en niet te vergeten de rivaliteit tussen de zussen Borgesius. Of hij wil of niet, Guido raakt in de duistere zaken verstrikt. Het wordt persoonlijk. De carabinieri zitten achter hem aan. Hij wil vergelding. En hij wil het overleven. Maar hoe?

Hoe meedogenloos ook, 'De zussen Borgesius' lees je met een glimlach om de mond. Lupko Ellen heeft een aangename sfeer geschapen, van Kantens tot Toscane. De stemming varieert van stoerdoenerij op een Harley, wat doet denken aan een kwajongensboek, tot de achterliggende oorzaken van het feit dat het tussen de zussen B. niet botert (zacht uitgedrukt). Volop dialogen, die de vaart erin houden en breedvoerige situatiebeschrijvingen overbodig maken. Zo'n vlotte schrijfstijl wil nogal eens hand in hand gaan met 'te eenvoudig taalgebruik', maar zulks is bij Ellen niet aan de orde, het niveau is van begin tot eind uitstekend.
Over het einde gesproken ... Bieden de losse eindjes een opening naar een vervolg?

[plot 5, spanning 5, schrijfstijl 5, leesplezier 5, originaliteit 5, psychologie 4]