Ons kent ons. Of toch niet?

Voor liefhebbers van fraaie zinnen, meesterlijke sfeer- en karakterschetsing en perfecte opbouw. Dat het verhaal net niet helemaal 'af' is, kenmerkt Alsterdal: zij laat verdere invulling over aan de lezer. Heel fijn, niet zo'n kinderachtige epiloog waarin de losse eindjes nog snel even aan elkaar geknoopt worden, de situatie van bijvoorbeeld 'vijf maanden later' voorgekauwd wordt en alles op zijn pootjes terechtgekomen blijkt.

'Stormval' is een prachtig maar ook treurig verhaal, waarover ik niets vertel, de flaptekst voldoet. Het is niet heel spannend, en toch ... Wat is er jaren geleden preciés gebeurd en hoe past dat aan het heden, aan de dood van Sven Hagström? Kent men elkaar wel echt zo goed in de ons-kent-onsgemeenschap van Kungsgården en omgeving? Leugens en geheimen komen van lieverlede aan het licht.

"... Ze wachten op hem, of op iets wat gaat gebeuren, ze staan daar gewoon te hangen over hun brommers en doen niks, zoals dat gaat in die tijd, als je zo bent, als je het spelen ontgroeid bent, maar niet weet wat er verder moet gebeuren. ..."

Een typisch 'Anna-boek', vermoed ik zo hier en daar de gedachte van mensen die mijn leesvoorkeuren kennen. Dat klopt. Ik hou hiervan. De stijl van de auteur spreekt me aan, haar invalshoeken zijn origineel. Het complete plaatje doet het hem. Zulk mooi werk wil ik altíjd wel lezen, daar krijg ik nooit genoeg van.
Wat mij betreft is 'Stormval' het beste boek van Tove Alsterdal tot nu toe.