Leed verpakt in subtiliteit

S C H I T T E R E N D - ik heb er rode konen van.
Niet van de spanning, want in feite gebeurt er niet zo veel, maar vooral doordat ik onder de indruk ben van de schrijfstijl van Stina Jackson (in een kennelijk voortreffelijke vertaling van Marika Otte/De Geus) en met volle teugen genoten heb.
Over Jacksons debuutthriller 'De Zilverweg' schreef ik: "Het is de sfeer die het hem doet, die naargeestig is en onder je huid kruipt. Je proeft dat er iets heel erg mis is, maar wat precies?"
Hetzelfde past bij 'De laatste sneeuw'. Buitengewoon knap om met 'slechts' fraai en zorgvuldig taalgebruik een zodanig sfeerrijk verhaal te schetsen dat je erín gezogen wordt. Geen spectaculaire actiescènes of cliffhangers, dat heeft de auteur niet nodig om haar lezers tot het einde toe te boeien. Nergens wordt het saai of langdradig. Onvoorstelbaar leed zit verpakt in subtiliteit; langzaam maar zeker worden geheimen onthuld en komen waarheden aan het licht.
'De laatste sneeuw' is nog aangrijpender dan 'De Zilverweg'.

Graag meer 'kunstwerken' van de hand van Stina Jackson. (Kwaliteit uiteraard boven kwantiteit.)
Ik ben fan!

Voor de duidelijkheid: beide genoemde boeken zijn standalones.