Door de vlotte manier van schrijven van Alex Kava ben ik in volle vaart door ‘Duister kwaad’ heen gevlogen, ook al ben ik niet heel enthousiast over het verhaal. Te voorspelbaar: zelfs de keuze van een volgend slachtoffer zie je van mijlenver aankomen. Te ‘Bouquetreeks’: de zachte huid van Maggie, het sexy lijf van Nick, de suggestieve blikken over en weer, enzovoort; dat mag best iets minder in een thriller, het leidde me af van de spanning die wel degelijk aanwezig is in het boek. Te onbevredigend einde: ik hou van thrillers met een open einde, zodat er ruimte blijft voor eigen invulling of een vervolg, maar na ‘Duister kwaad’ is nog zo veel open dat je haast gedwongen bent ook het volgende deel te lezen.
Dat Alex Kava goed kan schrijven is duidelijk. Ze raakt me met ‘Duister kwaad’ onvoldoende, maar ik ben nieuwsgierig genoeg geworden om uit te zien naar deel 2.