Evenwicht zoeken en durven stil te staan

Met Het huis van Dantès (2025) levert A.G. del Prado (1992) een beheerst debuut af. In een literaire markt die zich vaak richt op een scherpe thematiek, kiest deze auteur voor een langzame, bijna klassieke vertelling. Deze roman is even stil als doordringend, wortelend in het besef dat verlies zich niet laat oplossen maar slechts langzaam een plek kan krijgen in het menselijk geheugen. Zijn kracht ligt in de gevoeligheid waarmee Del Prado innerlijke verandering registreert, en in de manier waarop hij stiltes betekenis geeft.

De opening bepaalt het tempo en de sfeer:

“Er bestaan momenten waarop een mens hoopt dat de tijd een vlucht neemt. Dat hij sneller gaat lopen of zelfs vliegen, zodat wat je voelt onder zijn gewicht verpletterd wordt.”

Hier spreekt een verteller die vragen stelt over hoe herinnering en tijd elkaar beïnvloeden. Hoofdpersoon en klusjesman Reinout wordt door een relatiebreuk gedwongen tot een nieuw begin, gemarkeerd door een verhuizing. In dit schemergebied treft hij een aquarel aan met op de achterkant de boodschap: “Wat ik weet is dat ik van je hou.” Geen spectaculair mysterie in de klassieke zin, maar eerder een symbolisch startpunt voor een zoektocht naar houvast — naar betekenis, identiteit, verbondenheid.

Het boek ontwikkelt zich als een zorgvuldig geconstrueerd psychologisch portret. Reinout is geen held of antiheld, maar een mens in stil verzet tegen de leegte. Zijn overpeinzingen kenmerken zich door een zachte melancholie die doet denken aan de introspectieve traditie van Julian Barnes of Stefan Zweig. Het taalgebruik sluit daar naadloos bij aan: contemplatief, ritmisch, nooit overdadig. Wanneer Reinout zich afvraagt of mensen ooit zullen zeggen dat ze in “zijn tijd” hadden willen leven, klinkt er niet alleen ironie door, maar ook inzicht in onze omgang met geschiedenis:

“De helft van de mensen wentelde zich in de grandeur van het verleden, de andere helft wilde het uit frustratie platwalsen.”

In dit spanningsveld tussen nostalgie en vooruitgang schuilt de existentiële kern van de roman. Reinout weigert het verleden te beschouwen als een afgesloten hoofdstuk. Zijn zoektocht is die naar een leefbare verhouding tot wat achter hem ligt — en daarmee tot zichzelf. Deze thematiek maakt Het huis van Dantès tot meer dan een verhaal over rouw: het is een roman over het vinden van moreel en emotioneel evenwicht in een wereld die steeds vluchtiger wordt.

De opbouw overtuigt, met een zich langzaam ontvouwende structuur waarin sfeer en ontwikkeling op elkaar inwerken. Het midden van het verhaal is een breekpunt, niet door wat er gebeurt — een gewelddadige confrontatie die buiten het spektakel blijft — maar door de psychologische ontregeling die daarop volgt. Wat tot dan toe introspectief was, wordt existentieel. Reinout moet zichzelf herijken, en zijn aarzelende pogingen daartoe zijn met precisie weergegeven. Met ingetogen passages vertrouwt Del Prado op nuance en op wat niet gezegd wordt.

Een ontmoeting met een puber die Reinout vraagt of hij zijn werk als klusjesman nog wel leuk vindt, balanceert op het randje van symboliek en overduidelijkheid. Toch doet ook dit moment geen afbreuk aan de rest van het boek, maar weerspiegelt het eerder de manier waarop een debuut tastenderwijs een vorm zoekt. Het huis van Dantès is dus een roman over durven stilstaan — bij verlies, bij verlangen, bij wie we waren en misschien weer willen worden. Del Prado heeft met zijn debuut een stijl gevonden die past bij zijn thematiek, en een toon die ruimte laat voor onzekerheid en verstilling. Aan het begin van je schrijverschap reeds durven te vertragen; dat getuigt van durf.