Mooi verhaal met af en toe wat minpuntjes

Het verhaal begint in 1940, in de tweede wereldoorlog, in het kleine, Engelse dorpje Upton.
Southampton is gebombardeerd en een bus vol met evacués arriveert.
Als alle mensen uitgestapt zijn, vindt Ellen Parr achterin de bus een klein, slapend meisje van ongeveer vier jaar. Ze neemt het kind mee naar binnen en probeert er, samen met andere mensen uit de bus, achter te komen wie het kind is en vooral ook waar haar familie is. Want het meisje, Pamela, zelf zegt niet veel.

Dan vindt Ellen in de kleren van het meisje een briefje met de naam van het kind en een adres. Het blijkt dat Pamela en haar moeder in een hotel in Southampton waren ten tijde van het bombardement en dat ze daar haar moeder is kwijtgeraakt.
Omstanders, die dachten haar moeder in een bus te zien namen haar mee.
Ellen neemt het kind onder haar hoede en zorgt voor haar.
Het valt in het begin niet mee om het vertrouwen van Pamela , die haar moeder vreselijk mist , te winnen, maar op een gegeven moment gaan ze zich toch aan elkaar hechten.

Het blijkt dat de moeder van het meisje bij het bombardement is omgekomen, verdere familie is niet bekend, daarom blijft Pamela bij Ellen.
Dit tot grote bezorgdheid van de echtgenoot van Ellen, die bang is dat zijn vrouw zich teveel aan haar gaat hechten en teleurgesteld zou kunnen raken.

Ellen zelf heeft altijd geweten dat ze nooit aan eigen kinderen zou beginnen, maar dit is anders , het contact met Pamela gaat erg diep. Een van de redenen is de eigen moeilijke jeugd van Ellen, waarin ze veel verlies en armoede gekend heeft. Ze wil daarom Pamela beschermen en haar veel liefde en warmte geven, iets wat ze zelf in haar jeugd heeft moeten ontberen.

De jaren verstrijken en Ellen gaat ervan uit dat Pamela voor altijd bij hen zal blijven.
Dan, op een dag, staat de vader van het kind voor de deur en eist zijn dochter op.

Mede door de flashbacks naar de jeugd van Ellen krijg je goed zicht op haar persoonlijkheid. Ellen ziet weer haar eigen eenzame jeugd, dat verklaart mede haar gehechtheid en zorg voor het kleine meisje , waar ze voor wil zorgen en dat ze wil beschermen.

Het verhaal over Ellen gaat door nadat Pamela is opgehaald, een triest afscheid waar beiden veel verdriet van hebben.
Voor altijd zijn beide levens hierdoor veranderd.

We moeten dapper zijn is een ontroerend verhaal over verlies, vriendschap en liefde.
Toch zijn er ook wat minpuntjes.
Het is jammer dat er zo weinig over de oorlog zelf geschreven wordt en een ander punt is dat er nogal wat saaie en langdradige stukken in het boek voorkomen, dat haalt regelmatig de vaart uit het verhaal. Het boek had daardoor ook toegekund met minder bladzijden.
We moeten dapper zijn sluit af met een ontroerend einde, een mooie afsluiter van het zeer menselijke verhaal.