Lezers die het een taboe vinden dat de ´goeien´ ook dood kunnen gaan

moeten het boek maar overslaan. ,Bloedgetuige begint als het vierde slachtoffer van een seriemoordenaar wordt gevonden die de Bruidenvanger wordt genoemd. Hij plakt zijn slachtoffers naakt aan een muur en laat ze vervolgens leegbloeden door middel van een gat dat hij in de hiel boort.
Wie zoiets doet moet wel geestesziek zijn, concludeert special agent Brad Raines. Voortbordurend op die gedachte consulteert hij de regionale psychiatrische instellingen en dat brengt hem bij een tehuis waar hoogintelligente geesteszieken worden behandeld. Of zij enig idee hebben wie de moordenaar zou kunnen zijn? Nee, dat hebben ze niet, maar er zijn vier patiënten die best willen helpen bij het onderzoek. Dus als er een volgend slachtoffer wordt gevonden, wordt dat in allerijl naar de instelling gebracht, omdat één van die patiënten visioenen ziet als ze lichamelijk contact maakt met mensen.
Dat Brad Raines volledig steunt op de vier willekeurige patiënten en verder niets aan het onderzoek doet is ongeloofwaardig. Afgezien van dat gegeven, valt er voldoende te genieten in Bloedgetuige.
De dialogen tussen de vier patiënten zijn vermakelijk. Al vroeg in het boek wordt de moordenaar geïntroduceerd bij de lezer. Ook hij is een interessant personage. De manier waarop hij afrekent met een jankend jongetje in een restaurant doet je hopen dat hij nog een hele poos uit handen van de politie blijft.
Zoals in meer van zijn boeken speelt het geloof ook een rol in Bloedgetuige, maar niet erg opvallend. Slechts enkele personages geven blijk van hun overtuiging, zonder te gaan evangeliseren.
De actie en spanning is voldoende aanwezig in Bloedgetuige. Lezers die het een taboe vinden dat de ´goeien´ ook dood kunnen gaan, moeten het boek maar overslaan.  De rest kan zich er goed mee vermaken.