No-brainer

Jonathan Quinn werkt als freelancer voor Het Bureau, een Amerikaanse overheidsorganisatie waarvan niet duidelijk wordt hoe die binnen het militair opereert. Quinns taak is om bij verdachte zaakjes de plooien weer glad te strijken. In De Berlijn affaire wordt hij er op uit gestuurd om een brand te onderzoeken waarbij een man is omgekomen. Quinn ontdekt een aantal vreemde zaken, maar voor hij zich er in kan verdiepen wordt hij al van de zaak gehaald door Het Bureau. Dan wordt er een aanslag op zijn leven gepleegd. Als hij Het Bureau daarvan op de hoogte stelt, blijkt dat diezelfde nacht meer moordaanslagen op personeel van Het Bureau zijn gepleegd. Quinn is de enige die het overleefd heeft. Hij besluit te vluchten naar Azië waar hij op het spoor komt van het brein achter de aanslagen. Het leidt hem naar Berlijn waar hij nog meer onfrisse zaken ontdekt.
De Berlijn affaire is een echte no-brainer. Het verhaal barst van de clichés. De personages zijn vlak. Quinn heeft een leerling die hij iets van het spionnenvak probeert bij te brengen. Die leerling is zo dom dat hij bij wijze van spreken zijn achterste nog niet kan vinden zonder kaart. Quinn steekt zelf uiteraard ontzettend intelligent af bij die leerling, alhoewel Battles daar geen overtuigende voorbeelden bij kan bedenken.
De dialogen lijken vaak uit een jongensboek te komen. Zo zegt de schurk bijvoorbeeld tegen Quinn als die hem heeft dwarsgezeten: “Wat zullen we nou beleven? We hebben het hier wel over een bedrag van tien miljoen dollar dat je me even door mijn neus hebt geboord.”
Het plot loopt ook niet soepel. De wijze waarop Quinn allerlei aanwijzingen krijgt waardoor hij verder kan, zijn stuntelig en komen uit datzelfde jongensboek.
‘Moderner dan James Bond, harder dan Jason Bourne – alleen Jonathan Quinn kan Europa redden’ staat er op de voorkant. Q, of tegenwoordig R, zal niet jaloers zijn op de gadgets van Quinn. Als Bourne softer is dan Quinn dan kan hij een theekransje beginnen. En mocht het lot van Europa in handen liggen van Quinn, begin dan maar heel hard te hopen.