Pierce geeft invulling aan zijn personages

Extremist  is het tweede boek van Roger Pearce over John Kerr, het hoofd van de Eenheid Geheime Operaties in Londen. Gelijk in de proloog maakt de lezer kennis met de eigenzinnigheid van Kerr. Hij meent dat de politie de situatie met twee gouddieven op de Theems niet goed ingeschat heeft en besluit alle aanwijzingen te negeren en te doen wat hij denkt dat nodig is om de criminelen in te rekenen. Het gevolg is een scène die niet zou misstaan in een doorsnee actiefilm.

Wie meent dat deze scène de toon zet voor de rest van het boek, heeft het gelukkig fout. In Extremist  is geen sprake van nietsontziende helden die wars van alles om hen heen alleen hun eigen gevoel voor rechtvaardigheid volgen. Voor zover het in het spionagegenre mogelijk is, doet Pearce zijn best om mensen te maken van zijn personages, met hun eigen persoonlijke sores.

Londen is het doelwit van een terrorist. Kort na elkaar vinden een rechter en een vrouw van een minister op een gruwelijke manier de dood. De moorden worden opgeëist door het Volksverzet. John Kerr twijfelt of hij zijn collega Melanie Fleming in kan zetten voor een undercoveroperatie bij een anarchistische drukkerij, omdat ze vanwege haar werk ruzie heeft met haar man. De nood is echter hoog en Melanie heeft persoonlijke redenen om aan de slag te gaan, dus de keus is snel gemaakt.

Evenals in Explosie, deel 1 in de serie, zijn de Engelse inlichtingendiensten in Extremist  voornamelijk bezig om elkaar vliegen af te vangen en hun eigen territorium af te bakenen. Als voormalige functionaris binnen verschillende takken van terrorismebestrijding kent Roger Pearce het inlichtingenwereldje als geen ander. Voor de veiligheid van het land mag je hopen dat hij het onderlinge gekonkel van de inlichtingendiensten uit zijn duim zuigt. Met zulke nijd heb je als inlichtingendienst geen externe vijand meer nodig.
John Kerr ontdekt dat het niet bij die nijd alleen blijft. Het lijkt erop dat een van de medewerkers van de inlichtingendiensten in contact staat met de terrorist. Wie kan hij nog vertrouwen in zijn strijd?

Extremist  blinkt niet uit in originaliteit. Een eigenwijze hoofdpersoon die zich niet aan regels houdt en zelf besluit wat goed is voor de wereld is een cliché. Toch verdient Pearce credits door de invulling die hij aan zijn personages geeft. Bij hem is geen sprake van bordpapieren karakters door de twijfels en angsten die hij hun meegeeft. Combineer dat met een goed uitgewerkte plot en je hebt een spionageroman te pakken die boven de middenmoot uitsteekt.