Het masker van Dante bewijst dat een schrijver af en toe zijn vaste personages links moet laten liggen om een plot beter tot zijn recht te laten komen.

David Hewson heeft een serie boeken geschreven rond politieman Nic Costa, die zich allemaal in Rome afspelen. In Het masker van Dante, zijn nieuwste boek, richt Hewson zich op de filmindustrie en op De goddelijke Komedie, het meesterwerk van Dante.
De Italiaanse regisseur Tonti heeft het gedicht van Dante verfilmd. Bij de première in Rome gaan er allerlei zaken mis. Het masker van Dante dat tentoongesteld zou worden is plots verdwenen, net als de hoofdrolspeler in de film, Allan Prime. Als daarnaast een drieste actie van een politieman op een drama uitloopt, wordt besloten om de première uit te stellen en te verplaatsen naar San Francisco. Costa en zijn collega’s reizen mee, maar kunnen niet voorkomen dat de aanslagen op iedereen die bij de film is betrokken doorgaan.
In Het masker van Dante wordt veel aandacht besteed aan De goddelijke komedie, maar ook aan de film 'Vertigo' van Alfred Hitchcock. Hewson had met dit gegeven een mooi boek kunnen schrijven, als hij er geen politieroman van had gemaakt. Hij is op zijn best in de delen van het boek die over De goddelijke Komedie en over 'Vertigo' gaan. Mooie voorbeelden hiervan zijn in het boek te vinden op het eind van deel zes en in deel zeven.
Het politieonderzoek doet afbreuk aan het verhaal. Eigenlijk is er geen sprake van een onderzoek. Oplossingen komen op een vreemde manier uit de lucht vallen. Googelen op de naam van één van de personages leidt naar een afgeleide van die naam, waarna opeens een hele theorie wordt verzonnen die de aanslagen zou kunnen verklaren. Personages leggen zonder directe aanleiding en geheel onverwacht verklaringen af, en het motief voor de aanslagen dat op het einde wordt onthuld, komt ook zomaar uit het niets aanwaaien. Met dat motief zelf is niets mis, maar zoals het in dit verhaal aangebracht wordt, mist het zijn doel. Als Hewson in zijn roman de daders had gevolgd in plaats van de gebeurtenissen door de ogen van de politiemensen te laten zien, zou het een prachtig boek met veel meer impact zijn geworden. Het masker van Dante bewijst dat een schrijver af en toe zijn vaste personages links moet laten liggen om een plot beter tot zijn recht te laten komen.