Sterk begin maar puntenverlies door zwak plot

Op een ochtend tijdens zijn krantenronde verdwijnt de jonge Jamie Gabriel. Zijn ouders schakelen dezelfde dag nog de politie in, maar die beschouwt Jamie als de zoveelste wegloper en steekt daarom niet zoveel energie in zijn verdwijning. Jamie blijft echter onvindbaar, zijn ouders met een groot verdriet achterlatend. Veertien maanden later krijgen ze de tip om voormalig rechercheur Frank Behr om hulp te vragen. Behr is tegenwoordig privédetective.
Hij ziet aanvankelijk niets in deze zaak omdat er waarschijnlijk na al die tijd geen aanwijzingen meer te vinden zijn. Maar na een eerste aarzeling besluit hij de zaak toch op zich te nemen.
Stad van de zon is het eerste boek met Frank Behr in de hoofdrol. Het boek begint sterk, maar na de introductie van Behr zakt het af naar een bedenkelijk niveau. In het begin maakt de lezer mee hoe Jamie ontvoerd wordt en hoe zijn ouders ineenstorten na zijn verdwijning. Levien weet de vervreemding tussen beide ouders goed op de lezer over te brengen en houdt dit gedurende het hele boek ook vol. Ook de persoonlijke redenen van Behr om deze zaak op zich te nemen zijn goed genoeg uitgewerkt. Maar dan staat Levien voor de taak om het voor de lezer
geloofwaardig te maken dat Behr aanwijzingen kan vinden die de politie destijds ontgaan zijn en daarin faalt hij jammerlijk. Jamie is op 24 oktober ontvoerd en veertien maanden later gaat
Behr zijn krantenwijk na. Hij spreekt mensen die zich na al die tijd nog herinneren dat ze toen die dag geen krant hebben ontvangen, waardoor Behr ongeveer kan bepalen waar die ontvoering heeft plaatsgevonden. Erg ongeloofwaardig dat de politie dat destijds niet gedaan heeft en dat die mensen na veertien maanden nog weten dat ze toen geen krant hebben ontvangen.
Behr spreekt ook een jogger die dagelijks daar een rondje doet en zich nog kan herinneren dat er veertien maanden geleden daar een paar dagen een vreemde auto stond. En niet alleen het opmerkelijke geheugen van de diverse getuigen helpen Behr op weg. Hé, Jamie gebruikte een fiets tijdens zijn krantenronde. Misschien is die fiets wel verkocht via een heler. En van al die helers die er in Indianapolis zullen zijn, weet Behr gelijk naar de juiste te stappen. Deze heler heeft aanvankelijk niet het opmerkelijke geheugen van die andere getuigen, maar als Behr hem
vraagt of er zich onder al die mensen die hem fietsen hebben aangeboden zich een grote schurk heeft bevonden, weet hij gelijk een naam te noemen. Nog mooier: hij kan Behr vertellen in welke club hij de schurk kan vinden, ook al heeft hij verder geen enkele relatie met die schurk.
En zo gaat het maar door met de ongeloofwaardige aanwijzingen die Behr naar de boosdoeners moeten leiden. Het is zonde dat de plot daardoor zo zwak wordt, omdat Levien wel laat zien dat hij personages levendig neer kan zetten. Maar levendige personages alleen zijn niet voldoende om een boeiend verhaal te vertellen. En zelfs het einde kan het boek niet redden. Met een zwakke plot kan dit boek niet goed genoemd worden.