Niet zo overtuigend als de voorganger

Amper bekomen van zijn avonturen in Spervuur worden SAS-medewerker Danny Black en zijn collega’s ingezet voor een missie op de Middellandse Zee. Het vermoeden bestaat dat twee terroristen zich verscholen hebben te midden van vluchtelingen op een overvolle boot. De missie verloopt niet zoals Black het graag zou zien. Dat komt onder andere omdat ditmaal niet hij de teamleider is, maar Tony, met wie hij niet door één deur kan. De actie van het SAS-team levert wel iets aan informatie op: op Eerste Kerstdag zal er een aanslag gepleegd worden in de Westminster Abbey. Met nog maar een paar dagen te gaan zal Black moeten afreizen naar Irak waar het brein achter de aanslag zich schuilhoudt.

Vijandig gebied is het vierde deel in de serie omtrent Danny Black door Chris Ryan die ook ooit bij de SAS werkte en sindsdien zo’n vijftig romans geschreven heeft. Evenals de vorige boeken speelt het weer handig in op de actualiteit met bootvluchtelingen, de opkomst van de Islamitische Staat en aanslagen op Europese doelwitten.

Vijandig gebied springt niet zo boven de middenmoot van militaire thrillers uit als de voorganger Spervuur. In het vorige boek mislukten de meeste operaties van Black en werd hij daardoor een tikje menselijk. In Vijandig gebied verloopt alles meer van een leien dakje voor hem, ook al bevindt hij zich in het gevaarlijkste oorlogsgebied ter wereld, zoals de achterflap het noemt. Natuurlijk komt hij nog wel wat problemen tegen onderweg en krijgt hij zelf wat te verduren, maar in het gevaarlijkste oorlogsgebied ter wereld mag je nog grotere problemen en tegenstand verwachten. De body count is dan ook niet zo groot als in Spervuur.  

Wat wel blijft, is het enorme haantjesgedrag. De Australische vrouwelijke militair Caitlin is nog steeds toegevoegd aan het SAS-team en zorgt door haar aanwezigheid voor onrust onder de anderen. De onderlinge verstandshouding is al niet goed door een wijziging van teamleider en door een slippertje dat één van de teamleden met de vrouw van Tony gemaakt heeft. Het is te begrijpen dat Ryan wat verschil in de teamleden wil aanbrengen om zo wat spanning tussen hen op te voeren. Maar evenals in Spervuur is het de vraag hoe zo’n team dat qua persoonlijkheden zo slecht bij elkaar past, op pad wordt gestuurd om de gevaarlijkste missies uit te voeren.  

Vijandig gebied kent wat losse eindjes, zoals de rol van de Amerikanen in het geheel, waarvan het de vraag is of Ryan daar een vervolg aan geeft. Aan één punt zal hij in ieder geval een vervolg moeten geven: de enorme cliffhanger waar hij het boek mee besluit. Deel vijf Warlord wacht op de vertaling.