De lezer kan niet wachten tot het kerst wordt

Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje. Rachel laat zien dat dit spreekwoord niet altijd opgaat. Vanuit een gebroken gezin met een alcoholistische vader met losse handjes, weet ze de sprong te maken naar een huwelijk met de tien jaar oudere David die een immens landgoed met achttien slaapkamers bezit. David is eerder getrouwd geweest met Nina, maar zij kwam anderhalf jaar geleden tijdens de kerstdagen door een noodlottig ongeval om het leven in één van de mijnschachten die bij het landgoed horen. Nina en David hadden één zoon, Jamie.

David werkt als advocaat in Londen, wat betekent dat Rachel doordeweeks alleen met Jamie thuis is, samen met de buitenlandse hulp Cassie en schoonmoeder Juliette die in een vleugel van het landgoed woont. Om de verveling te verdrijven, houdt Rachel zich bezig met het opnieuw inrichten van de diverse kamers. Tussendoor probeert ze een band met Jamie te krijgen, maar dat kost moeite, omdat hij zijn moeder niet los kan laten. De schrik slaat Rachel om het hart als ze merkt dat Jamie zijn moeder nog steeds ziet en hoort, en voorspellingen doet die uitkomen. Is Jamie werkelijk een vuurkind met speciale gaven? En wat betekent dat voor zijn voorspelling dat Rachel met kerst iets verschrikkelijks gaat overkomen?

Het verhaal in Vuurkind begint ergens in juni, waarbij per hoofdstuk afgeteld wordt naar kerst. S.K. Tremayne heeft een lange aanloop nodig, voor het verhaal enigszins vaart krijgt. Vuurkind is in het begin vooral een verhaal uit de Bouquetreeks, met twee mensen die dolverliefd zijn op elkaar en hun geluk niet op kunnen. Heel langzaam wordt er iets van spanning opgebouwd, wat pas halverwege het boek ervoor zorgt dat het verhaal een beetje op gang komt.

De traagheid van het boek is voor een deel ook te wijten aan het beperkte aantal personages, waardoor er niet zoveel sprake is van interactie. Als lezer kun je niet wachten tot het kerst wordt en de beloofde actie eindelijk bewaarheid wordt. De manier waarop Tremayne dan uiteindelijk de verhaallijnen samenvoegt, laat de lezer niet met een tevreden gevoel achter. Er zijn te veel kunstgrepen nodig, met halve waarheden die de lezer zijn voorgeschoteld, waardoor de plot zich met pijn en moeite laat sluiten. Het zorgt ervoor dat het verhaal met horten en stoten eindigt in plaats van de vloeiende afsluiting die de auteur waarschijnlijk voor ogen had.

Wat S.K. Tremayne zelf betreft: de uitgever zegt over hem op de achterflap dat het een pseudoniem is van een internationale bestsellerauteur. Inmiddels is op internet al bekend dat de auteur in werkelijkheid Sean Thomas is, die ook boeken heeft geschreven onder zijn eigen naam en onder het pseudoniem Tom Knox. Daar is niets geheimzinnigs meer aan.