Wat schuld met je kan doen

Bij het zien van de cover en de titel verwacht je niet dat je een aangrijpend verhaal gaat lezen. De titel komt erg lieflijk en romantisch over en pas aan het eind van het boek begrijp je waarom er voor deze titel is gekozen. Het is jammer dat kleur van de titel rood is in plaats van paars, de kleur van de seringen in het verhaal.
Het verhaal wordt in het begin door de ogen van drie vrouwen bekeken en later alleen nog door de ogen van twee vrouwen; door de ogen van een slachtoffer van Ravensbrück, een medewerkster van Ravensbrück en een vrijwilligster van het Franse consulaat in New York. Het is niet verwarrend, want bij aan het begin van elk hoofdstuk staat de naam van de persoon waar het het betreffende hoofdstuk over gaat.
Het verhaal is op een hele vlotte manier geschreven waardoor het verhaal lekker wegleest. Je zit vanaf de eerste zin in het verhaal en wilt alleen maar verder lezen omdat je heel benieuwd bent naar hoe het verder gaat en hoe het gaat aflopen, of bepaalde mensen stiekem toch nog leven, of bepaalde mensen spijt hebben van hun daden en of een bepaald persoon uitiendelijk toch het verleden kan laten rusten. Langzaamaan wordt je via diverse wegen naar het verrassende plot geleid.
Het is een verhaal over schuldgevoelens, angst tijdens de gevangenschap in een kamp, de angst die je oploopt dankzij het kamp waardoor je bepaalde geluiden en geuren niet meer kan verdragen en bang bent voor bepaalde personen en bepaalde dieren, maar ook een verhaal van gerechtigheid, leren omgaan met een verlies en vergeven.
Dat het verhaal op een waargebeurd verhaal berust, maakt het boek nog interessanter. Het is een stukje uit de geschiedenis die niet echt bekend is bij velen. Je kan zien dat de auteur zich in het leven van vlak voor-, tijdens- en na de oorlog heeft verdiept. Ze heeft niets mooier gemaakt dan het was. Toch heeft ze ook voor een beetje romantiek in het verhaal gezorgd, zodat je even op adem kunt komen van de heftige gebeurtenissen.