De laatste Ravendochter

Erin is hopeloos. Het kasteel waar ze opgroeide, een heus familiestuk, lijkt onder haar voeten weg te glippen. Het geld is op. En er komt gewoonweg te weinig geld binnen om het kasteel te onderhouden. Erin vestigde al haar hoop op een Amerikaanse filmstudio, maar wanneer ook zij het laten afweten lijkt de cirkel rond. Maar dat is buiten de in het duister verborgen stem onder het kasteel gerekend…

Laat ons het eerst eens over de vormgeving van dit pareltje hebben. Wauw, wauw en nog eens wauw! Wat een beauty! Niet alleen de cover, de achterzijde en de bedrukte boekblok is adembenemend, maar ook de geïllustreerde tussenbladen zijn heel sterk en gedetailleerd. Alleen al daarom zou je De laatste Ravendochter in je kast moeten hebben.

Maar gelukkig stopt het daar niet bij. Want ook het verhaal is echt de moeite waard. Voor mij was het eens een wat andere fantasy, anders dan anders. Maar leuk anders, ik kon de verhaallijn absoluut wel smaken.

Merel Godelieve wist mij enorm te boeien met het verhaal van Erin. Haar schrijfstijl wist mij mee te slepen naar de eeuwenoude gangen onder het kasteel, liet mij rillen van al die krachten die ik voelde terwijl ik verdoken verder las in de ondergrondse duisternis van Duncannon.

Ondanks het verhaal mij echt heel erg wist te boeien, las het eerste deel van het verhaal eerder langzaam, terwijl het tweede deel dan weer als een sneltrein las.

Bijzonder vind ik ook wel aan De laatste Ravendochter dat er naar mijn gevoel niet bizar of choquerend veel gebeurd in het ganse verhaal. Net dat maakt het dan ook weer zo opmerkelijk dat ik wel heel erg geboeid was. Het is de manier waarop Merel Godelieve haar zinnen weet te vormen en zo continue een zekere spanning en nieuwsgierigheid opwekt.

De laatste Ravendochter is een pareltje om naar te kijken, maar ook zeker eentje om te lezen. Een wervelend verhaal vol mysterieuze, buitengewone krachten, gezonde spanning en een uitzonderlijke liefde.