Krachtig verhaal over liefde die groeit in tijden van oorlog

I turned round. The last few passengers were shuffling away from me down the aisle to the doors. ‘Whose is this child?’ I called. Nobody looked back. Perhaps the bombing had deafened them. Or maybe they simply didn’t want to hear. ‘Please. Someone left a child!’

Het is 1940. De 5-jarige Pamela is in de bus gestapt richting Upton, in de veronderstelling dat haar moeder in een eerdere bus is gestapt. Ellen, die haar vindt, komt er al snel achter dat de moeder van Pamela in Southhampton is achtergebleven. Wanneer het hotel waar Pamela en haar moeder verbleven wordt gebombardeerd, komt de moeder van Pamela om het leven. Er is een vader, maar Pamela heeft hem nooit gezien en een tante met wie al jaren geen contact meer is geweest. Ellen en haar man Selwyn, die zelf geen kinderen kunnen krijgen, nemen de zorg voor het meisje op zich. Ondanks de grote twijfels van Selwyn.

He made a sound somewhere between a sigh and a groan. ‘If this child is taken away from you, and you suffer, I don’t know how I’ll forgive myself.’

Beetje bij beetje wint Ellen het vertrouwen en naarmate de jaren verstrijken ontstaat er een bijzondere band tussen haar en Pamela. De ergste nachtmerrie van Ellen wordt waarheid wanneer opeens de vader van Pamela op de stoep staat.

Het is slechts een van de drie verhaallijnen van het bijzondere We must be brave van Frances Liardet die uiteindelijk op een prachtige manier samenkomen. Liardet, die vooral bekend is van het schrijven van vertalingen van Arabische literatuur, maakte in 1994 haar debuut met The Game dat bekroond werd met een ‘Betty Trask Award’ (voor debutanten onder de 35 jaar). Nu verschijnt haar tweede boek We must be brave. Een krachtig verhaal over de verwoestende kracht van de Tweede Wereldoorlog en de wijze waarop liefde in tijden van oorlog kan groeien.  

Maar We must be brave biedt meer. We maken kennis met het meisje Ellen. Een bijzonder meisje dat opgroeit onder zware omstandigheden, wanneer haar vader een financiële inschattingsfout maakt en zijn gezin alleen achter laat. Liardet beschrijft op een prachtige manier de transformatie van verwaarloosd meisje naar vrouw (en soort van moeder). Ze verklaart daarmee de krachtige vrouw die Ellen is en de keuzes die ze in haar leven maakt.

‘Do yo see? We’re the same, Pamela and I. I was a child like her. A child who lost everything in the world.’

De emoties van alle personages zijn uitvoerig beschreven. Ze zorgen ervoor dat je als lezer mee kan leven met Pamela en met Ellen. Waarbij ze kinderlijke emoties en het daarbij behorende gedrag uitstekend heeft weergegeven.

Gently she banged her foot against my thigh. ‘I hate you,’she said in the softest voice. She gave me another small kick, and another. ‘Hate you, hate you, hate you.’

Het is bijzonder om te lezen hoe muren om mensen kunnen ontstaan en vervolgens met veel geduld weer kunnen worden afgebroken. Om te ervaren dat een bijzondere band kan ontstaan wanneer een kind en een volwassene de weg naar elkaars hart weten te vinden. Het zorgt ervoor dat We must be brave zoveel meer is dan alleen een oorlogsverhaal!