Donker en meeslepend

Wat een verrassing van eigen bodem! Ik lees niet zo vaak van Nederlandstalige auteurs, maar ik moet zeggen dat dit verhaal van Merel Godelieve in mijn favorieten lijstje komt te zitten. Dit is een heel erg mysterieus verhaal met soms zulke donkere tonen dat je hoopt er geen nachtmerries van te krijgen. Tegelijkertijd ook leerrijk over de Keltische cultuur. Een enorm sterk debuut dus van een dame waar we hopelijk nog meer van mogen verwachten.

In de laatste Ravendochter heeft Erin het moeilijk met het onderhouden van haar kasteel en de financiën ervan. Ze wil het verhuren als filmset, maar de producenten kiezen een ander kasteel. Maar Erin is geen gewone vrouw, al jaren is er een stem in een diepe put die dood fluistert. Erin geeft voor een keer in lange tijd toe aan deze stem en zo wordt haar kasteel toch onderdeel van de set. Hoofdrolspeler? Een man die op haar dode ex-geliefde lijkt. Wanneer ze samen met hem naar een eiland wordt gestuurd om hem te laten afkicken, komt ze eindelijk achter alle geheimen van haar familie, haar verbintenis met de Keltische cultuur en de magie die er aan vasthangt.

Merel Godelieve weet alles goed uit te leggen en het overzichtelijk te houden. Het boek is namelijk vrij ingewikkeld en er gebeurt heel veel. Er zijn boekfragmenten, voorspellingen, het verhaal van De Morrigan, en het verhaal van Erin. Dit lijkt in het begin heel erg chaotisch; langzaam maar zeker vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Hoe de voorspelling in het begin niks duidelijks weet te vertellen, en op het einde kristalhelder is, is een staaltje van goed schrijverschap. De geschiedenis en legendes van de Keltische Goden zijn op een leerrijke en intrigerende manier toegevoegd. Mijn interesse erin is in elk geval gestegen.

De sfeer is ook bewonderenswaardig goed geschreven. Het is donker. Soms is het oprecht eng. Hoe Erin begraven wordt, de put, de tunnel naar de Goden,... Merel is zelf door deze tunnel gekropen en daardoor heeft ze het heel realistisch kunnen schrijven. Toch blijven er genoeg lichtpuntjes aanwezig om niet enkel horror weer te geven. Zo is er veel liefde. Moeder-dochter liefde alsook man-vrouw. En de liefde voor de natuur. Het is waar dat alles draait om geven en nemen. Een wijze les. Dezelfde sfeer blijft het hele boek behouden, helaas is er dus niet echt een wisselende spanningsboog hierdoor. Toch is dit geen minpunt omdat Godelieve wel heel het boek de aandacht erbij weet te houden.

De relaties in het verhaal voelen echt. Ze zijn ook erg gevarieerd. De tante en de oma verschillen enorm van elkaar maar de liefde tussen hen zal er altijd blijven. Het einde van het verhaal is daarom ook echt bitterzoet, maar oh zo mooi. Veel mensen zullen zich ook in Erin kunnen herkennen. Heel veel personages maken bijna een metamorfose in het verhaal. Sommigen beter dan anderen. Ik kan niet zeggen dat de onthulling over Raven een verrassing was. Desondanks blijft hij goed geschreven.

Echter, soms waren er te veel details aanwezig. Er zijn fragmenten waarop elke handeling van Erin beschreven wordt. Hoewel sommige elementen (Patrick, dat boek van het auto-ongeval) in het boek ook misschien een beetje overbodig waren, bleven ze boeiend om over te lezen.

Pluspunten overstijgen de minpunten enorm. Het boek blijft nazinderen in een goede zin en dat is voor mij veel meer waard. Het mysterie blijft in mijn hoofd, ik ga verder googlen naar de Morrigan en Samhain.