Alsof de magie echt is

Emily Wildes Encyclopedie der feeën laat je in een wereld vol magie stappen. De roman wordt soms als romantasy verkocht, maar ik denk dat een sterke trant van magisch realisme met romantische vlaag een veel betere stempel is. Het voelt haast alsof het hele verhaal naast mijn deur gebeurt. Vol spanning lukt het Heather Fawcett om me doorheen de sneeuw toch een enorme warmte te laten voelen. Een sterk verhaal dat op unieke wijze geschreven is.

In Emily Wildes encyclopedie der Feeën lees je het dagboek/wetenschappelijk logboek van Emily waarin zij vertelt (per dag) wat haar avontuur in de noordelijke bergen is. Ze is, logischerwijs, een encyclopedie aan het maken van alle feeën in de wereld. Nu probeert ze de feeën in het Noorden te beschrijven, want daar is nog niet veel over geweten. Wanneer ze er enkele weken is, komt haar collega rivaal Wendell haar bijstaan. Hoewel ze hem nog niet volledig vertrouwt met haar werk, is ze wel dankbaar dat ze een vriend heeft op deze koude en schijnbaar barre plek waar gevaar op de loer licht.

Heather Fawcett betovert echt met alle beschrijvingen in dit verhaal. Als je dit leest in de natuur zou je nog haast denken dat er een bosfee uit de boom komt kruipen. Het is erg realistisch geschreven op de manier dat het een alledaagse, maar winterige, omgeving is en er toch veel fantasie elementen doorheen verweven zijn. Ondanks dat de magie van feeën vaak beschreven is in andere boeken, bijvoorbeeld 'wisselkind', 'hoofse feeën', etc. onderscheidt Fawcett zich door er wetenschappelijk mee om te gaan, de termen echt vast te zetten en goede, gedetailleerde beschrijvingen te geven. Ook voegen deze extra kracht aan de spanning in de verhaal. De magie moet echt voelen, en dat doet het ook.

De personages hebben allemaal een meerwaarde en zijn interessant. Emily is niet het standaard hoofdpersonage die alles goed doet. Emily heeft gebreken, zoals haar sociale omgang met mensen. Wendell is daarbij haar duidelijke tegenpool en vult haar mooi aan. De romance die ontstaat, die sommigen te kortdag vinden, is volgens het dagboek al veel langer bezig. Emily werkt al lang samen met Wendell en de opbouw van de relatie is dan ook minder nodig. De feeën die van belang zijn hebben ook een personaliteit gekregen en geen enkele is in het verhaal puur om het magischer te maken, ze hebben allemaal een doel. Daarnaast voelen ook de dorpsbewoners als echt aan. Zij vooral creëren de sfeer in het verhaal.

De dagboekvorm is zeker een meerwaarde. In het begin kan dit even wennen zijn, omdat er regelmatig gewisseld wordt tussen tegenwoordige en verleden tijd. Als je in je achterhoofd houdt dat het Emily is die haar verhaal opschrijft is het natuurlijk wel meteen superlogisch. Naast het feit dat het boek in dagboekvorm is geschreven, waren er soms ook verhaaltjes als 'bijlage'. Deze vormden even een leuke afwisseling alsook een toevoeging aan wereldopbouw. De verwijzingen onderaan pagina's lieten het ook nog meer lijken op iets wetenschappelijks. Leuk gevonden dus.

Soms waren er wel enkele lange zinnen, en vooral het overmatig gebruik aan komma's was soms een minpuntje. Dit ergerde me af en toe, maar door al de rest kan ik het eens over het hoofd zien in het totaalplaatje.

Na alle avonturen van Emily en Wendell hoop ik zelf een fee in de tuin tegen te komen, maar tot dan zal ik maar moeten dromen en gewoon het vervolg gaan lezen. Ik hoop op even veel spanning en nog meer openbaringen over de feeënwereld.