Ode aan de vrouw

Cleopatra van Solomons is een ode aan elke vrouw. De rol van kinderen, leiders, geliefden en moeders wordt besproken vanuit het vrouwelijk perspectief. Daarom niet altijd historisch correct (ook toegegeven in de auteurs noot), maar ze heeft wel een sterk verhaal neergezet. Een vervolg met Antonius is wenselijk.

Het boek volgt het verhaal van Cleopatra vanaf haar kindertijd tot iets na de dood van Caesar met alle gruwelijkheden en oorlogen die een rol spelen in haar leven. We leren haar kennen als kind met haar kindermeisje, die ze als haar zuster beschouwt. We leren haar kennen als farao van Egypte, in strijd met haar familieleden, als geliefde van Caesar en als moeder van haar zoon. Dit alles ken je al als je je kort verdiept in haar leven. Er zijn minder bekende elementen, zoals het kindermeisje, die het verhaal meer inhoud geven. Afwisselend met Cleopatra krijg je als lezer het perspectief van een andere moeder; Servilla, de moeder van Brutus. De verhalen ontwikkelen zich door elkaar, wetend dat het niet enkel rozegeur en maneschijn is.

De personages zijn goed uitgewerkt. Ze geven veel dynamiek aan het verhaal. Vooral omdat we 'samen' met Cleopatra opgroeien. We zien alles door haar ogen, al voelen de vijanden op deze manier natuurlijk erg zwart wit aan: ze proberen haar van haar troon te stoten. Soms voelt Cleo daarin vrij oppervlakkig aan, maar we weten natuurlijk niet hoe het in de echte geschiedenis verliep. Cleopatra weet niet altijd te overtuigen.
Servilla daarentegen voelde aan alsof ze heel veel verschillende lagen had. Ze heeft heel erg veel liefde door haar lichaam stromen, voor haar zoon en voor haar minnaar. Zelfs voor haar overleden mannen. Ze voelt 'echt' aan. Zij is een waardevolle toevoeging aan het verhaal. Waar Cleopatra haar gevoelens voor zich houdt, legt Servilla ze aan haar voeten.

De werkwoordtijd is wat rommelig. Servilla wordt in de verleden tijd geschreven, het perspectief van Cleopatra in de heden tijd, terwijl de verhalen wel op het zelfde moment voor komen. Omwille van deze reden vond ik het perspectief van Servilla een stuk aangenamer. Je kan je niet echt inleven in een kind Cleopatra als het in de heden tijd is geschreven. Het voelt wat gek aan, zeker omdat dit een 'geschiedenisboek' is.

De boodschap is mooi, namelijk vertellen over hoe belangrijk vrouwen waren in die tijd, en dat zij ook een rol speelden in de maatschappij. Dit lag er soms net iets te vingerdik op. De mannen werden bijna te veel naar de achtergrond geschoven. Daarom voelde het met stukken ook minder realistisch aan.

Het einde is een hit en een mis. Ik had graag nog een stuk over Marcus Antonius gelezen, of de dood van Cleopatra. Ik weet niet of er nog een boek aan gaat komen, maar het voelt nog steeds onafgemaakt.

Al bij al, een goed boek met een mooie boodschap: ook vrouwen spelen een rol in de geschiedenis, waarbij één perspectief eruit sprong, en dat was niet die van Cleopatra. Voor de rest is het zeker wel een solid verhaal dat mooi bij elkaar komt, al voelt het einde niet 'af'.