Beklijvend, maar het verhaal zelf laat steken vallen

Harthout van Amity Gaige haalt het hart in de mens zeker naar boven. Ondanks de mooie vertelstijl en krachtige woorden kon het verhaal me niet zo emotioneel raken als de bedoeling zou zijn. Daar tegenoverstaand komt de reflecterende kant beter uit de verf. Een verhaal met betekenisvolle woorden en een mooie boodschap, maar niets meer qua inhoud.

Harthout is een roman bestaande uit verschillende verhaalformaten over verdwalen. Valerie verdwaalt letterlijk en Bev gaat met haar team naar haar op zoek. Via brieven aan haar moeder komen we te weten wat er met Valerie gebeurd is. Gelijktijdig ontmoeten we Lena, een moeder die de zaak van Valerie niet meer kan loslaten en bezint over haar eigen relatie met haar dochter.

Wie denkt dat Harthout van Gaige een thriller is, kan hier beter niet aan starten. Het is vanaf het begin vrij duidelijk dat diepzinnigheid de overhand neemt. Dit door het centrale thema: het praten en nadenken over de moeder-dochterband, met een variatie op vader-zoon. Dit thema neemt het hele boek over en met de mooie woorden van Gaige zorgt het verhaal ervoor dat je zelf ook gaat reflecteren. Het is de sterkste kracht van dit verhaal. Alle kanten in de relatie worden besproken. Een liefdevolle relatie, maar ook een moeilijke relatie. Hierdoor vallen de soms spannende stukjes van de verhaallijn zelf in het water. Behalve op het einde, daar merk je even terug dat het verhaal en de actie er wel toe doet. Een beetje te laat.

De woorden van Gaige raken. 'Het binnenland is mijn moeder'. Ze geven de emoties van de personages en hun daden perfect weer. Hoewel de woorden raken, doet de verhaallijn zelf dit een pak minder. de personages kwamen realistisch over, maar echt verbinden lukt moeilijk.

De meerdere formaten zorgen voor een lekkere afwisseling in het tempo. Waar sommige stukken soms iets te lang aanvoelen kan er plots een grappig fragment tussen zitten, daarna weer een spannend stukje in het bos enzovoort. Je staat nooit stil. Hierdoor wil je ook blijven doorlezen. Dat is erg goed aangepakt. Daarnaast krijg je zo ook een inkijk over hoeveel partijen er betrokken zijn bij een vermissing en hoeveel levens geraakt worden.

Al bij al blijven de mooie woorden zeker hangen. Daarvoor wil ik alleen al nog iets van Gaige lezen. Ze speelt wonderlijk met taal. Toch zal ze iets beter aan de balans van een bewegend verhaal moeten werken om me echt te laten meeleven met de personages.