Spiegel naar de werkelijkheid

Yellowface van Huang is een beetje een satirisch verhaal over de huidige maatschappij. De kracht van dit boek is dat de inhoud aanzet tot nadenken. Het geeft een inkijk naar de wereld van auteurs met in dit verhaal de hamvraag: Mag iedereen schrijven over alles?

June is een witte niet succesvolle auteur. Wanneer ze aanwezig is wanneer haar aziatische succesvolle vriendin sterft, neemt ze het manuscript van de vriendin mee naar huis en sleutelt ze er een beetje aan. Ze geeft het uit en wordt meteen verklaard als bestseller auteur. Maar er zijn altijd kapers op de kust, en er verschijnt een online imago dat haar exposed als plagiaat pleger. Een heel onderzoek gaat van start...

Huang hekelt de huidige boekenwereld in Yellowface. Ze kaart kritisch meerdere punten aan. Zo gaat het aan de ene kant over de wereld van auteurs. Hoe onbekende auteurs in de steek worden gelaten en bekende auteurs bijna niks hoeven te doen om vertroeteld te worden. Sommige woorden in het boek komen dan ook hard aan. Daarnaast gaat het ook over auteursrecht. plagiaat is één ding, maar wie mag schrijven over wat? Mag een witte auteur over Chinees erfgoed schrijven? Het wordt meerdere malen aangekaart, maar een echt antwoord is er natuurlijk niet. Dat is aan de lezer om over na te denken, en die vraag bleef ook enkele dagen hangen.

De schrijfstijl van Huang is erg vlot. Daardoor is het tempo ook erg snel en blijft de spanning redelijk goed behouden. Het heeft een klein dipje in het midden, maar stijgt alweer vlug. Jammer genoeg is er nooit echt een piek wat spanning betreft, ook al leunt het verhaal zich daar wel toe. Dat is een beetje een gemiste kans. Ondanks het spannende plot ontbrak die spanning in de tekst en zat ik nooit op het puntje van mijn stoel.

Het gevoel van jaloezie komt erg goed naar voren. Het is duidelijk een centraal thema. Ik denk dat velen lezers zich hier ook (in mindere mate) in kunnen herkennen, aangezien het een van de zoveel basisgevoelens is (volgens inside out). June was jaloers op haar vriendin en die groene ogen laten haar zelfs na haar dood niet meer los. Ze blijft er zo wat het hele boek over doordrammen, wat in het begin vermakelijk is, maar nadien een beetje vervelend blijkt.

Er is iets te weinig ontwikkeling bij de personages. We komen wel veel te weten over June en haar verleden, maar het wordt niet uitgewerkt. June schreef een boek met de relatie van haar gezin in de verborgen tekst. Ze ontmoet zelfs haar moeder, maar een echte reden waarom alles zo stroef loopt blijft vaag. Andere personages zijn er wel, maar blijven vlak. Ik denk dat zelfs het dode personage meer ontwikkeling had, dan de meerderheid van de levenden.

Kortom een zeer kritisch verhaal dat geschreven is op een vermakelijke manier. Het laat je nadenken over wat mag en wat niet mag en het laat men op die vraag toch enkele dagen zinderen.