Typische romantasy

Uit bloed en as is een van de nieuwere series van Jennifer L. Armentrout, een auteur met al heel wat boeken op haar naam. Ze blijft schrijven in het genre waar ze om bekend staat, al was het al even geleden dat een serie zoveel lovend ontvangst had. Ze toont met deze serie dat ze het nog steeds kan. Het is een originele, kundige romantasy, maar het blinkt voor mij niet uit in de hele resem aan boeken die in dit genre gepubliceerd worden.

In 'Uit bloed en as' volgen we het verhaal van Poppy, ook wel bekend als 'de Maagd'. Ze bezit een speciale kracht om de gevoelens van anderen te voelen. Ze staat onder hevige bewaking in het kasteel van de hertogin in opdracht van de koningin in de tijd voordat ze, net als een bepaalde groep, verheven wordt. Ze krijgt een nieuwe bodyguard, en romantiek bloeit. Natuurlijk zijn er ook de gewoonlijke mysteries over het systeem die onthult worden.

Ten eerste is de verhaallijn redelijk uniek, maar wel tamelijk voorspelbaar. Het gesluierde hoofdpersonage is een leuk element. Het geeft het verhaal een mysterieuze en misschien wat donkere toon, aangezien Poppy niet veel vrijheid heeft. Het heeft op die manier ook een symbolische waarde doorheen het avontuur. De vampiers en 'weer'wolven komen ook op een nieuwe manier terug. Het is iets wat dit verhaal apart zet. Je ziet het namelijk zo vaak terugkomen, maar toch is het hier anders. Ondanks deze originele elementen, zijn de gebeurtenissen dus wel voor het handje. Er sterven redelijk wat personages, maar veel raden naar de daders is er niet echt. Ook het verraad op het einde is van mijlen ver te zien aankomen en kan de lezer niet op het randje van spanning houden, jammer. Daarnaast blijven veel belangrijke aspecten van het verhaal zelf, namelijk achtergrondinformatie, erg veel in de nevel hangen. Op een gegeven moment is er zo veel mysterie dat het niet meer leuk is, juist omdat de romantiek vaak de overhand neemt. Regelmatig gebeurt er een (korte) infodump met daarna weer een (langer) romantisch moment. Hopelijk geeft het volgende boek meer belang aan het verhaal zelf.

De romantiek is erg goed geschreven en dus niet inhoudelijk storend voor de hoeveelheid dat het er is. Het neemt helaas vaak de overhand, zeker op serieuzere momenten in het verhaal. Een plek waar het soms zelfs een beetje ongepast is, maar de auteur komt er door haar schrijfstijl mee weg. Het is niet over-expliciet, maar wel nog steeds sexy. Zeker op interessante plekken ;)

De hoofdpersonages zijn niet erg overtuigend. Het gedrag van het hoofdpersonage Poppy, ondanks dat het zeer begrijpelijk is, is regelmatig vervelend. Ze valt net iets te vaak in herhaling over haar woorden, situatie en gevoelens om niet met de ogen te hoeven rollen. Ook de karakterswitch van haar geliefde komt soms verkeerd over. Het ene moment verklaart hij bijna de liefde, de seconde erna het tegenovergestelde. Hoewel ergens logisch, is het niet goed tot uiting gebracht of komt het moment niet geschikt uit. De nevenpersonages daarentegen roepen veel meer sympathie op.

Aangezien er nog veel te vertellen valt over de geschiedenis van het land waarin Poppy leeft, wil ik het vervolg wel lezen. Was dit het doel van de auteur? Het mysterie zo groot maken dat je wel moet verder lezen, ook al is de uitwerking soms zwak wanneer de romantiek te veel op de voorgrond komt en de personages weer in herhaling vallen. Misschien is dat ook wel het zwak van de meeste recente Romantasy verhalen...