Een erg rustig liefdesverhaal

Dit boek is duidelijk gemaakt om op je gemak te lezen. Er moet van genoten worden, en dat kan zeker, zelfs na al die jaren sinds het uitgegeven is. Liefde is en blijft een hot topic en dit boek zal, behalve taalgewijs, waarschijnlijk niet dateren. Jane Austen is een zeer bekend geworden door dit boek, en ik moet zeggen: verdiend.

Pride and prejudice is het liefdesverhaal van Elisabeth Bennet en een 'arrogante' man Mr. Darcy. Ze ontmoeten elkaar op een van de feesten in het dorp nadat een vriend van Mr. Darcy daarheen verhuist. Doorheen het verhaal krijg je inzicht in hoe het dagdagelijkse leven soortvan werkt in het begin van de 19e eeuw. Welgesteld trouwen is namelijk zeer belangrijk en de meisjes doen er alles aan om de beste match te pakken te krijgen. Maar, Elisabeth vindt Mr. Darcy helemaal niet leuk en vice versa. Door alle ontwikkelingen in het verhaal gaat er misschien toch ergens een vuurtje branden...

Het boek is erg realistisch en toch een beetje modern op het zelfde moment. He is de kracht van het verhaal. Het verhaal zelf is namelijk tijdloos, als je de setting toch even vergeet. Als je nagaat in welke tijd zich dit verhaal afspeelt (1800), is het opmerkelijk dat Austen niks over politiek/godsdienst bespreekt. De Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlogen tov Engeland zijn namelijk wel nog steeds bezig. We zien in het verhaal wel regelmatig officers van het leger langskomen, maar naast dat de zussen Bennet de officers proberen te strikken, wordt er niet veel meer over gezegd. Dat is een verfrissing. Dit boek is een nadrukkelijk liefdesverhaal en meer hoeft het ook niet te zijn (dat eigenlijk ook al ingewikkeld genoeg is zonder alle politieke tierlantijntjes). Toch blijft het een beetje historisch. Er is een goed inzicht over hoe de bevolking toen dacht over trouwen en hoe ze omgingen met familie/erfgenamen. Mrs. Bennet maakt zich namelijk vaak veel zorgen over het huis, wat logisch is, en vaak ook erg humoristisch.

Daarnaast is niet alleen het verhaal op zich realistisch, maar ook de personages. Elisabeth is rond de 20 jaar. Zo gedraagt ze zich ook. Af en toe maakt ze gekke beslissingen, maar eigenlijk zijn die compleet logisch voor haar leeftijd. Zij en Mr. Darcy maken een mooie evolutie mee van karakter en ze durven fouten toe te geven. Ook alle andere personages zijn in het verhaal voor een reden. Geen enkele is overbodig en alles past mooi in elkaar. Sommige personages zijn er ook voor de comic relief.

Het taal gebruik is vaak erg lastig om door te komen. Het boek is ook al 200 jaar oud. Sommige zinnen zijn zo lang dat ze een halve pagina in beslag nemen, waardoor de concentratie tijdens het lezen soms ver weg is. De beschrijvingen zijn ook soms moeilijk en enkele pagina's lang, en zelfs als semi gevorderd Engelse lezer, is het soms nodig enkele woorden op te zoeken. De beschrijvingen voelen dan ook vaak langdradig aan. In vergelijking met de conversaties is er een groot verschil op te merken. Daar lees je sneller doorheen, met minder moeilijke woorden. Ik veronderstel dat Austen een duidelijk verschil heeft tussen haar beschrijvende en vertellende schrijfstijl.

Toegevende, als ik de serie niet had gezien (die ongelofelijk goed op het boek trekt), had ik er minder van begrepen en had ik sommige personages minder komisch gevonden. De stem van Mrs. Bennet zit nog steeds in mijn hoofd. In dat geval was dit boek misschien wel beduidend saaier geweest omdat ik dan soms een beetje verdwaalde in de moeilijke stukken tekst, terwijl ik me door de serie wel een duidelijker beeld kon schetsen.

Als je er het hoofd tijdens de lange beschrijvingen bij kan houden, loopt de rest van het boek ook van een leien dakje. Inhoudelijk een sterk verhaal, met soms dus iets te veel detail. Maar, nog steeds vermakelijk en zeker tijdloos als klassieker.