Uistekend 'whodunnit'-debuut

Achter de ietwat obligate titel zit een sprankelend eerste deel van een nieuwe thrillerserie. Een uitstekend debuut en geen enkele twijfel of ik de volgende delen ook zal lezen; kijk er naar uit!

Deze thriller is niet het spannendste boek dat ik dit jaar las, maar dat is ook niet de ambitie van de auteur: het boek steunt niet op adrenalineverhogende woeste achtervolgingsscènes, afgrijselijke moorden na eindeloze achtervolgingen of een hysterische race tegen de klok. Nee, de auteur heeft een intelligente thriller geschreven die om andere redenen meer dan het lezen waard is. Want het boek leest als een trein en de auteur kiest er voor steeds een stukje van de sluier op te lichten, zonder te veel over het plot weg te geven. Hierdoor werkt het boek niet toe naar een alles onthullende apotheose, wat het wat mij betreft een zeer volwassen indruk geeft: het moet het echt hebben van de karakters, van de schrijfstijl en van het listig opgebouwde plot. En daar overtuigt het boek absoluut.

Wat mij betreft had de (eind)redactie nog niet iets strakker gemogen; er zijn een paar spoortjes die niet helemaal af voelen, of waarvan de bedoeling niet helemaal duidelijk is. Een voorbeeld: het karakter Bram wordt onduidelijk geïntroduceerd, waardoor ik dacht dat het een informant was (een crimineel die informatie naar de politie lekt), maar pas in het laatste kwart begreep ik dat hij een infiltrant/undercoveragent was.

Een ander voorbeeld: de (puber)kinderen van hoofdpersoon Rixt zijn uitsluitend brutaal en boos. Nu hoort dat soms bij pubers, maar het is heel eenzijdig; pubers zijn ook lief en aanhankelijk. In het boek lijken de kinderen alleen maar de functie te hebben om het Rixt zo moeilijk mogelijk te maken.

En zo zijn er nog enkele andere aspecten die iets strakker of beter hadden gekund. En het recept voor een cocktail in het nawoord? Inclusief een mocktailvariant? Nee, doe maar niet.

Maar dit verandert niets aan het eindoordeel: een ge-wel-dig debuut dat héél veel lezers verdient. Vooral door de levendige schrijfstijl die er voor zorgt dat je het boek in één ruk uitleest en je geen moment verveelt. De wisselende perspectieven zijn precies goed en hoewel het boek geen open einde heeft, leest het slot als een opmaakt voor het volgende deel, waar je als lezer eigenlijk meteen aan wilt beginnen.

Een boek wordt veel te gemakkelijk uitgemaakt voor pageturner, maar dit is er beslist een. Rijk gevuld met misdaad, psychologie, getroebleerde personages en een uiterst knappe 'whodunnit' met een uitkomst die ik niet aan zag komen, maar die wel heel geloofwaardig is. Een diepe buiging voor Bregje Rebergen voor dit jaloersmakend goede debuut! En het is een regelrecht cadeautje om in het nawoord te lezen dat dit het begin van een serie is: ik zit er klaar voor, kom maar op!