Monumentaal boek, door het héél klein te houden: fantastisch gelukt en een absolute aanrader!

Ach wat is dit een prachtig boek! Een heel mooi, intiem en rijk portret van een oude man in Zweden, in het laatste staartje van zijn leven. Op een prachtige 'show, don't tell'-manier beschrijft Lisa Ridzén hoe hoofdpersoon Bo op zijn leven terugkijkt, worstelt met de fysieke en mentaal gebreken op deze hoge leeftijd en de afnemende autonomie.

De manier waarop hij met zijn, eveneens stokoude vriend praat, hoe hij met zijn zoon omgaat, wat zijn kleindochter voor hem betekent, maar bovenal: hoe hij zich steeds richt tot zijn vrouw, zijn grote liefde, is liefdevol, teder en troostrijk. Zoals hij in het boek onderscheid maakt tussen de vrouw die dementerend in een tehuis zit en zijn vrouw, zoals ze in zijn herinneringen zit is heel mooi uitgewerkt. Het zelfde geldt voor het rauwe verdried als hij afstand moet doen van zijn hond of hoe de verschillende thuiszorgers met hem omgaan. Het getuigt van een groot schrijverstalent én enorme opmerkzaamheid van de auteur.

Tenslotte is de dood, die vanaf het begin van het boek op de loer ligt, beschreven op een manier zoals ik die nog nooit las. Het raakte me op een vertederende manier. Wat een bijzonder boek is dit zeg! Monumentaal door het héél klein te houden. Ik heb er echt elke letter van genoten. Zonder twijfel 5 sterren en hoog op mijn lijstje van de boeken die ik in 2025 het allermooist vind!