Een mooi, licht poëtisch boek met een wat rommelig en onrustig eind

Wilgeneiland is een ietwat wonderlijk, maar daardoor ook een onderhoudend boek. Opvallend is dat het boek op een gegeven moment figureert in het verhaal; een soort literair Droste-effect. Het boek zit ook tjokvol referenties aan de evangeliën met zelfs een Jezus (een acteur die Jezus speelt in musicals) met een messiascomplex.

Ik zou het boek drie sterren willen geven omdat het een prettig leesbaar en op het eerste gezicht toegankelijk boek lijkt. Als je beter kijkt zitten er diverse losse draadjes in: wat gebeurt er eigenlijk met Bender? hoe komt Christine alias Marie (ik zei al: het stikt van de referenties aan de evangeliën) achter de naam van haar moeder? Wie is nou de vader van Christine, Aalt of Arend? En wat is er nou met Nathan gebeurd? De meeste vragen worden aan het einde half beantwoord. Het voelt alsof na een vertelling met een fijn ritme ineens de tijd of de pagina’s op waren. Het gehaaste slot staat daarmee in contrast met de rest van het verhaal en dat doet wel een beetje afbreuk. Verder is het een fijn boek om te lezen, veel mooie zinnen en invalshoeken om nog eens over na te denken.

Een citaat die wat mij betreft terug mag komen op een scheurkalender is: ‘Degene die sorry zegt is nooit degene met de meeste spijt’.