Ontroerend!

Het boek Lentekind heeft me ontroerd. In een heel plezierig ritme vertelt het boek het verhaal van Woody, die opgroeit, worstelt met zijn fantasie, met zijn seksualiteit en met zijn professionele ambities om acteur te worden. Het boek beschrijft ook gedetailleerd de dood van zijn zus, Lara.

Het proces naar de dood van Lara is rauw, ronduit verdrietig, liefdevol, troostend, opwekkend en tenslotte sereen. Het lukte me heel erg goed in dit proces van afscheid (dat uiteindelijk vier jaar duurt) intens mee te beleven. Dit vormt de ruggengraat van het boek, de andere onderdelen van de verhaallijnen zijn ook wel goed, maar niet voldoende om het verhaal te 'dragen'. Daarvoor zitten er wat onaffe draadjes in de verhalen. Twee voorbeelden: in de laatste seksscéne tussen Woody en Valentijn lijkt Woody een soort paniekaanval te krijgen, waarna hij zonder enige uitleg boos vertrekt en niets meer laat horen. Het blijft mij een raadsel wat er nou precies gebeurde en waarom Woody weken geen contact meer met Valentijn had. En een tweede voorbeeld: een Joodse rabbijn geeft aan de vader van Lara en Woody aan dat Lara (die op sterven ligt) behoefte heeft aan verdieping in de Joodse religie, maar de vader (die meerdere keren in het boek aangeeft niet religieus en niet gelovig te zijn) weigert en wijst de rabbijn de deur. Tegelijkertijd wordt duidelijk dat de vader een buitengewoon mooie en liefdevolle relatie met Lara heeft. Ik begrijp niet dat hij dit verzoek van zijn dochter, in het sterfbed weigert en ik begrijp niet dat de auteur dit verder niet uitlegt en negeert.
Toch valt mijn kritiek mee: ik ben heel erg positief over het verhaal: het leest als een trein, is jaloersmakend goed geschreven en de karakters krijgen geloofwaardig profiel. En misschien wel het belangrijkste: het ritme van het boek is precies goed. Dit zorgt er voor dat het boek gedurende de dagen dat je het leest een kalm, vriendelijk gezelschap is.
Tenslotte vind ik het ontzettend knap hoe Hamen van Liempt alle emoties, van verdriet tot vrolijkheid, van woede tot voelbare liefde in het langgerekte rouwproces rond de dood van Lara beschrijft. Het doet veel met de karakters, ook de bij vlagen grillige dynamiek tussen Lara en Woody is prachtig beschreven en het is zo hoopvol dat de liefde tussen broer en zus alle uitschieters en escalaties moeiteloos overwint. Dat maakt het verhaal, ondanks de verdrietige afloop toch ook echt hoopvol.

Ik vraag me af of het boek autobiografisch is. Het kan bijna niet anders dan dat dat het geval is. Het is zo echt en geloofwaardig beschreven en tegelijkertijd origineel en eigenzinnig dat het bijna niet anders kan dan dat het verhaal (op zijn minst) grotendeels aan de werkelijkheid is ontleend. En dat als debuut: echt heel erg knap en bewonderenswaardig.