Meesterwerk met (bijna) gekmakend open eind

De novelles van Claire Keegan dragen een hele impliciete boodschap met zich mee. Ze zijn uitermate geschikt om langzaam op je in te laten werken en er nog eens met alle geduld over na te denken. Zo heeft het relatief korte verhaal toch een lange echo.

Ik ben gevoelig voor verhalen waar sociale (on)gelijkheid, rechtvaardigheid en morele dilemma's centraal staan. Wie daar ook graag in duikt, grijpt beslist niet mis bij de novelles van Claire Keegan. En zo ook niet bij Small Things Like These.

Het boek is geschreven vanuit het gezichtsveld van Bill Furlong, een handelaar in brandhout en kolen. Geboren uit een alleenstaande Ierse tienermoeder, in een tijd waarbij dat zo ongeveer de slechts denkbare start in het leven is. Maar zijn moeder, en dus ook hij, heeft geluk. Zijn eigen start heeft een grote invloed op hoe hij in het leven staat, met name wanneer hij geconfronteerd wordt met armoede en onrechtvaardigheid. Met enige traagheid, wat een kunst op zich is in een novelle van net honderd bladzijden, ontvouwt zich hoe hij in het leven staat. En aangezien hij een hardwerkende en tegelijkertijd nogal dromerige hoofdpersoon is, overvalt het de lezer bijna dat hij ineens in actie komt.

De novelle is 'slechts' een paar scenes lang. Het zou zomaar verder uitgewerkt kunnen worden tot een volwaardige roman, want als lezer blijf je ernstig nieuwsgierig achter wat er verder gebeurt. Het verhaal kent nogal een open einde, waardoor je het niet goed kunt afsluiten. Dat betekent dat het verhaal nog een tijd in je hoofd blijft rondspoken. De een vindt dat onplezierig, de ander koestert het.

Hoe dan ook: voor de liefhebber van novelles, en voor liefhebbers van verhalen waarbij niet alles uitgesponnen en uitgelegd wordt, maar waar delen van het verhaal vrij impliciet worden beschreven, is dit absoluut een aanrader, al is Small Things Like These beslist geen allemansvriend.

Ik vind het moeilijk er een score aan te hangen: het boek is absoluut heel goed en raakt me. Het open eind is wel héél erg open en er zijn genoeg kleine aanwijzinkjes waardoor je je voor kunt stellen dat het nog helemaal mis gaat, maar het zou ook beslist kunnen dat het juist helemaal goed komt. Nu, vlak na het lezen van de novelle heb ik behoefte om te weten hoe het verder gaat. Tegelijkertijd bewonder ik het lef van Claire Keegan om het hier bij te laten. Haar vingers moeten werkelijk jeuken om het verhaal verder te schrijven lijkt me. Ik ben ook heel benieuwd hoe een redacteur hier naar kijkt en hoe die hier met de auteur over spreekt. Kortom: echt een verhaal om het nog eens met mensen die het ook gelezen hebben over te hebben. Voor nu geef ik het vierenhalve ster, met lichte aarzeling naar boven afgerond.