Tweede persoon

“Toen je voor het eerst klaarkwam, tussen jouw kraakwitte lakens, zei je dat je in God geloofde. Je moest huilen omdat je bedacht dat God waarschijnlijk nooit zo lekker was klaargekomen als jij. ‘Of misschien was dat de Big Bang,’ zei je. Je omhelsde je teddybeer en viel in slaap.”

Dit is geen citaat uit Branden geheugen (was het maar waar…) maar uit Hoe word ik een beroemd schrijver van Ilja Leonard Pfeijffer uit 2006. Bovenstaand citaat is een voorbeeld van hoe je een verhaal in de tweede persoon kunt schrijven.

Ik moest eraan denken omdat Brandend geheugen geheel in de tweede persoon is geschreven. Queer. Over homofobie, pesten, racisme, armoede en alcoholisme in Tsjechië in 2007. Geen humor in dit boek. En ja die tweede persoonsvorm. Het is een alwetende verteller. Vreemd. Ik vond het vermoeiend en afstandelijk. Rommelig qua verhaallijn. En ondanks dat het een heftig verhaal is raakte het me niet. 2,5*

Dit boek van Torčík wordt wel vergeleken met Weg met Eddy Bellegueule van Édouard Louis. Ik zou ook Mocht er iemand langs komen van Thomas Korsgaard willen noemen. Ook queer en beide spelen zich af in min of meer hetzelfde milieu. Naar mijn mening is Brandend geheugen de minste van deze drie.

PS Als je een boek in de tweede persoonsvorm wil lezen dan zou ik Wat ik van je weet van Eric Chacour aanraden. Toevallig ook queer. Overigens was ik toen over de tweede persoonsvorm ook al niet heel enthousiast.