De Verhulsten

9 Het is waar dat mijn tante Rosie een zeldzaam mooie vrouw was en dat het veel prestige opleverde met haar naar bed te zijn geweest.

Zo opent dit boek. Sterk. Dimitri Verhulst kijkt terug. Afkomstig uit een arm en drank beluste familie. Autobiografisch neem ik aan.

97 Ik was dertien en woonde samen met mijn vader en mijn nonkels en hun oude moeder in Reetveerdegem, een dorp dat werd vergeten door de grote cartografen, een onooglijke negorij van duivensport en motregen.

Het dorp is fictief maar gesitueerd in de buurt van Aalst. Het zijn eigenlijk korte anekdotische verhalen. Tragikomisch. Heerlijk Vlaams (want dat taaltje is zo zacht). De verhalen zijn niet allemaal even sterk. De ronde van Frankrijk en Het nieuwe liefje van mijn pa vond ik erg goed. Maar Iets over mijn moeder, mevrouw? waarin uitgebreid wordt verhaalt over de plaskaart van zijn moeder vond ik dan weer matig. Er zit weinig lijn in, afijn aan het eind is Dimitri de bekende schrijver die zich heeft ontworsteld aan zijn milieu. Maar af en toe nog even grofgebekt. Soms te. Over zijn ex bijvoorbeeld. Het hele boek is met veel humor geschreven. Alsof elke regel raak moest zijn. Ook weer te. En overal waar te voor staat is niet goed, behalve tequila. Nou ja, met dat laatste weten de Verhulsten wel raad.

3,5*