Straalverliefd

88 Dat jaar schroeide de volwassenheid door me heen – het maakte me wild, en er waren dagen dat ik me gekooid voelde. Luke was één langgerekt droombeeld in mijn hoofd, en ik betrapte mezelf erop dat ik afdreef op visioenen van hem en voor me uit kon zitten glimlachen wanneer ik me zijn stem of de aanraking van zijn hand tegen de mijne herinnerde. Het was niet alleen dat hij mooi was – het was dat hij in mijn leven een mogelijkheid leek te hebben opgewekt.

Mooi schrijven kan Seán Hewitt zeker. Dat wist ik al na het lezen van zijn memoir In donker weids alom net als dit boek vertaald door Erwin Mortier. Maar over deze roman ben ik veel minder enthousiast. En dat heeft vooral te maken met geloofwaardigheid. Daar zijn vele redenen voor die ik hier niet ga opnoemen omdat ik dan wel erg veel weggeef van het verhaal.

Wat Hewitt heel goed doet, zie ook bovenstaand citaat, is het mateloze verlangen van een tiener beschrijven. James, de 16-jarige hoofdpersoon en verteller, is straalverliefd op Luke. Een stoere jongen die tijdelijk bij vrienden van James’ ouders op de boerderij is komen wonen. Lukes ouders zijn gescheiden, zijn vader zit een tijdje in de gevangenis. En James heeft een 10 jaar jonger broertje die ernstig ziek is. Het verhaal begint met James die na 20 jaar terugkeert naar zijn geboortedorp. Al met al prima ingrediënten maar die leiden tot een verhaal waar ik te vaak dacht…dit geloof ik niet.

PS Het dorp Thornmere is verzonnen. En ik merk dat ik daar ook niet zo van hou. Dan lees ik weer zo’n beschrijving van een kerk of de natuur… Het is een beetje zoals het omschrijven van fictieve kunst in de literatuur.