Het had zoveel meer kunnen zijn...

Eindelijk gebeurt er iets in het slaperige Rain Valley. Iedereen loopt uit als er een klein meisje hoog in een boom zit met een grommend wolfje in haar armen. Politiechef Ellie weet niet wat ze ziet. Dat is nog maar het begin van een lang traject waar de zus van Ellie, Julia, als psychiater bij betrokken raakt.

Het boek ALS DE WOLVEN HUILEN van de Amerikaanse KRISTIN HANNAH, die al meerdere bestsellers op haar naam heeft staan, wordt op de kaft aangeprezen als meeslepend en ontroerend. Mooie woorden maar kloppen ze ook?

In het eerste hoofdstuk lijkt dat er nog niet opl. We moeten ons eerst door een aantal bladzijden heen worstelen, waarin een rechtszaak centraal staat. Julia moet zich als psychiater verantwoorden tegenover ouders van een patiënt. Pas daarna volgt de spannende scène met het meisje dat samen met een wolvenwelp in een boom zit. Julia wordt er als deskundige door haar zus Ellie bijgehaald. Ook de plaatselijke dokter Max, die al meteen bestempeld wordt als een 'schandalige flirt’ raakt bij het onderzoek van het kind betrokken.

Daarna sleept de schrijfster ons echt mee. Julia krijgt het kind onder haar hoede. Er volgt een mediacircus dat je doet meeleven met Julia die niet herinnerd wil worden aan haar eerdere rechtszaak. Er is tijdsdruk, want de staat probeert het kind op te eisen.. Als niet snel duidelijk wordt wie het kind is en wat er met haar is gebeurd komt ze in een staatsinrichting en dat is Julia’s eer te na. Het wordt nog spannender, zeker als blijkt dat het kind lange tijd vijandig blijft en zich totaal niet in woorden kan uiten.

De personages zijn soms wat cliché. Ellie is de 'mannenverslindster’. Veel relaties achter de rug en nu alleen. Goed in haar vak. Julia is beschadigd door de rechtszaak, onderzoekt alles goed en wil graag de beste zijn. Ze voelt zich, net als vroeger, nog steeds de mindere van Ellie. Max is de grote flirt maar blijkt toch iets minder eendimensionaal te zijn dan gedacht. De twee medewerkers van politiechef Ellie worden summier beschreven.Het zijn in eerste instantie vooral bijpersonen, hoewel één van de twee later toch belangrijk wordt in het verhaal.

Blijft het verhaal meeslepend? Als lezer wil je natuurlijk weten hoe het met het kind afloopt. Wat is er gebeurd? Heeft ze nog ouders? Ontwikkelt ze zich goed? Daarop krijgen we langzaamaan antwoorden.Tussendoor moeten er nog wat probleempjes worden overwonnen maar die hordes worden snel genomen. Heel ontroerend wordt het daardoor niet. Daarnaast lijkt het boek een ‘feel good’ verhaal te moeten worden. Tegen het einde wordt alles met groot gemak opgelost. Ook als het gaat om de liefde. Het verhaal eindigt bijna te mooi om waar te zijn!

Kortom, het boek is voor een groot deel meeslepend omdat je graag wilt weten wat er met het meisje aan de hand is. De schrijfster werkt snel toe naar een happy end, waardoor we met veel clichés worden overladen en ontroering ver weg blijft. Jammer, het had zoveel meer kunnen zijn.