Wekt interesse, maar niet geweldig

Over het algemeen kan ik zeggen dat ik De overlevenden wel een aardig boek vind. Niet zo geweldig als veel anderen, maar het verhaal zit zeker niet slecht in elkaar. Toch zijn er ook wel een boel puntjes waar ik mij aan ergerde en daarom kan ik niet superentousiast zijn over dit boek.

Laat ik beginnen met het grootste pluspunt van dit boek. De Worldbuilding in De overlevenden is namelijk heel erg goed. De wereld waarin Ruby en haar nieuwverworven vrienden leven, zit heel ingenieus in elkaar. Een wereld waarin alle jongeren overlijden óf, als ze de mysterieuze ziekte die door Amerika waait overleven, bijzondere krachten hebben, is erg goed bedacht en ook heel interessant om over te lezen. Steeds als je als lezer door lijkt te hebben hoe de wereld in elkaar zit word je door de schrijfster toch weer verrast. Het boek zit dan ook vol met onverwachte wendingen.

Het begin van het boek vond ik echt enorm sterk en ik dacht op dat moment ook dat dit misschien wel één van mijn lievelingsboeken zou gaan worden. Helaas zwakt het boek naar mijn mening in het midden echt heel erg af. Er gebeurt gedurende iets van tweehonderd bladzijden vrij weinig en hoewel je wel de personages iets beter leert kennen tijdens hun ‘roadtrip’ werd het op een gegeven moment wat saai. Af en toe werd er wel een achtervolging ingestopt, maar voor mij kon dat niet voorkomen dat ik het boek een beetje zat begon te worden.

Het feit dat ik Ruby ook niet een heel leuk personage vond heeft daar zeker ook aan bijgedragen. Had ik haar wel helemaal geweldig gevonden dan had ik waarschijnlijk ook wel wat meer genoten van dat trage middenstuk. Ik had alleen wel wat moeite met haar. Ruby is zestien, maar op mijn kwam ze soms meer over als iemand van elf of twaalf. Ik bleef dat beeld in mijn hoofd houden van zo’n jong meisje en daar kwam ik gedurende het hele boek niet meer van af. Dit maakte dat ik sommige acties en gedachten van Ruby totaal niet bij haar vond passen, tot ik me bedacht dat ze in het boek toch echt een paar jaar ouder is dan ze in mijn gedachte steeds was.

Na het saaie middenstuk waren de laatste honderd bladzijden van De overlevenden echter weer helemaal geweldig. Onverwachte wendingen, een heleboel actie en een einde waardoor ik, ondanks dat ik het boek niet altijd helemaal geweldig vond, heel erg benieuwd ben naar het volgende boek. Er zijn nog zoveel onbeantwoorde vragen waar ik graag antwoord op wil dat ik zeker deel twee, Onvergetelijk, ook nog ga lezen.

De overlevenden was voor mij dus een boek dat ik op sommige punten echt geweldig vond. De Worldbulding zit ontzettend goed in elkaar en het einde las echt als een trein. Bovendien ben ik door dat einde echt heel benieuwd naar deel twee in deze serie. Toch kan ik niet alleen maar enthousiast zijn over De overlevenden. Het middenstuk is echt ontzettend traag en ik denk dat het verhaal ook wel in zo’n twee honderd bladzijden minder verteld had kunnen worden. Bovendien kon ik niet echt hoogte krijgen van het hoofdpersonage Ruby. Geen heel slecht boek dus, maar zeker ook niet een nieuwe favoriet.