Goed geslaagde debuutroman met mooi verhaal

Maria Kager (1978) is schrijver en literatuurwetenschapper. Ze groeide op in Haarlem, promoveerde in de literatuurwetenschappen aan Rutgers University in de VS, en woont in Amsterdam. Winnaar juryprijs én lezersprijs De Bronzen Uil 2024!

Frida groeit op in een huis verbonden aan De Koepel, een gevangenis in Haarlem. Haar vader is directeur van de gevangenis en vond het gemakkelijk om dicht bij zijn werk te wonen. Haar moeder is afgestudeerd als psycholoog. Door een noodlottig ongeluk wordt Frida door haar vader opgevoed, een man met dwangneuroses en die winkeldiefstallen voor de lol pleegt waarbij hij zijn dochter betrekt.
Tevens is hij een man die veelvuldig tegen zijn veellezende dochter zegt: ‘Je zou er niks van krijgen als je eens een boek zou openslaan.’
Het boek begint in het eerste hoofdstuk al direct met humor. Alles wat vader zegt wordt tegengesproken door Frida:
"Dit is een heel stevige, goedbewaakte gevangenis. Daar sta ik voor garant."
"Jij zegt altijd dat die tent zo lek is als een mandje. Dat het cement zo broos is dat je zó met je vork een tralie eruit wipt."
Het gehele boek staat vol met citaten van onder andere Proust en de film Alice in Wonderland.
Onderverdeeld in hoofdstukken met elk hun eigen titel wordt het leven van Frida in stukjes verteld. Een uitzondering daarop is hoofdstuk 3, die het verhaal vertelt over vader en zoon Metzelaar, degenen die de gevangenis ontworpen hebben. Het staat vol met krantenknipsels en ruim 30 voetnoten die de gehele geschiedenis van de Haarlemse koepelgevangenis verteld. Dit hoofdstuk is ietwat lastiger te lezen en langdradig.
De personages worden redelijk uitgediept waarbij je over het algemeen de vader het beste leert kennen, ondanks dat het verhaal vanuit Frida's oogpunt is geschreven. Er blijven aan het eind toch wel wat onbeantwoorde vragen hangen, dan lijkt het erop dat wat Frida heeft verteld totaal niet van invloed is op het verhaal. Een voorbeeld hiervan is bv de mooie gekleurde jongen die in een huis woont langs de route van het huis naar school. Een heel hoofdstuk gaat over hem maar uiteindelijk is dat ook het enige hoofdstuk en verder horen we niets meer over hem.
De schrijfstijl is soepel en leest lekker, de vraag is alleen waarom Maria Kager ervoor heeft gekozen om hoofdstuk 2 en het laatste hoofdstuk in de je-vorm te schrijven, terwijl de rest van het boek in de ik-vorm is geschreven.
De buitengewoon geslaagde opvoeding van Frida Wolf is een goed geslaagde debuutroman met een mooi verhaal over het leven rond een gevangenis.
Dit boek heb ik mogen lezen voor de Hebban Debuutprijs 2025, mijn dank hiervoor.