Lezersrecensie
Vlot lezende en spannende thriller met een open einde
Annerieke de Vries (1964) werkte als manager in de gezondheidszorg toen zij in 2018 debuteerde bij De Crime Compagnie met Sluipwesp. Een eerste kennismaking met Maud, een mortuariummedewerkster met een ex en zoontje Mees. Begin 2019 verscheen haar eerste roman Een voltooid leven. Eind 2019 stopt Annerieke met haar werk als manager om zich volledig toe te leggen op het schrijven. In 2020 en 2021 volgen nog twee boeken, onder andere een roman en in 2023 komt Maud weer aan de beurt in Een duistere plek. De laatste zeven is het derde deel rond Maud.
Maud probeert haar leven langzaamaan weer op de rails te krijgen. Ze wil graag dat haar zoon Mees bij haar komt wonen maar zolang zijzelf boven het mortuarium woont vindt Jeugdzorg dat geen goed idee. Wanneer Maud door haar baas opgedragen wordt om een week lang niet in het mortuarium te komen kan ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Waarom is ze verplicht een week lang het mortuarium te mijden? Wie zijn de mensen die s'ochtends in zwarte auto's aankomen en in de avond weer verdwijnen? Wanneer ze haar nieuwsgierigheid niet langer kan bedwingen gaat ze een kijkje nemen in het mortuarium en vanaf dat moment gaat er een balletje rollen. Ze komt in aanraking met Pieter die bij de politie werkt en in die week constant in het mortuarium is. Uiteindelijk blijken ze beiden iets te kunnen betekenen voor elkaar en slaan ze hun handen ineen om erachter te komen wie de moordenaar is. Gelijktijdig gebeuren er ook een aantal dingen in het persoonlijke leven van Maud die haar opgebouwde gevoel van veiligheid probeert onderuit te halen.
De plot wordt rustig opgebouwd en pas op de helft van het verhaal wordt er een enkele twist ingebouwd. Het einde is een cliffhanger twist die een volgend deel belooft.
Het boek is op zich als standalone te lezen maar de voorkeur geniet om de eerste twee delen gelezen te hebben. Je tast in het duister wat er in het verleden is gebeurd en waarom Mees bij een opvanggezin is ondergebracht. Er worden wel wat sluiers opgelicht maar te weinig om echte kennis te verkrijgen.
De schrijfwijze is vlot, het geheel leest soepel, er zit spanning vooral in het laatste stuk en het is lastig om het boek weg te leggen.
Daar dit een derde deel is worden de karakters niet uitgediept. Mondjesmaat kom je summier te weten wat er is gebeurd met de ex en waarom Mees niet bij Maud woont.
Annerieke de Vries heeft met dit derde deel een vlot lezende, spannende thriller geschreven met een open einde. Het wachten is op het volgende boek.
Mijn dank aan Vrouwenthrillers en De Crime Compagnie waarvoor ik dit boek mocht lezen en recenseren.
Maud probeert haar leven langzaamaan weer op de rails te krijgen. Ze wil graag dat haar zoon Mees bij haar komt wonen maar zolang zijzelf boven het mortuarium woont vindt Jeugdzorg dat geen goed idee. Wanneer Maud door haar baas opgedragen wordt om een week lang niet in het mortuarium te komen kan ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Waarom is ze verplicht een week lang het mortuarium te mijden? Wie zijn de mensen die s'ochtends in zwarte auto's aankomen en in de avond weer verdwijnen? Wanneer ze haar nieuwsgierigheid niet langer kan bedwingen gaat ze een kijkje nemen in het mortuarium en vanaf dat moment gaat er een balletje rollen. Ze komt in aanraking met Pieter die bij de politie werkt en in die week constant in het mortuarium is. Uiteindelijk blijken ze beiden iets te kunnen betekenen voor elkaar en slaan ze hun handen ineen om erachter te komen wie de moordenaar is. Gelijktijdig gebeuren er ook een aantal dingen in het persoonlijke leven van Maud die haar opgebouwde gevoel van veiligheid probeert onderuit te halen.
De plot wordt rustig opgebouwd en pas op de helft van het verhaal wordt er een enkele twist ingebouwd. Het einde is een cliffhanger twist die een volgend deel belooft.
Het boek is op zich als standalone te lezen maar de voorkeur geniet om de eerste twee delen gelezen te hebben. Je tast in het duister wat er in het verleden is gebeurd en waarom Mees bij een opvanggezin is ondergebracht. Er worden wel wat sluiers opgelicht maar te weinig om echte kennis te verkrijgen.
De schrijfwijze is vlot, het geheel leest soepel, er zit spanning vooral in het laatste stuk en het is lastig om het boek weg te leggen.
Daar dit een derde deel is worden de karakters niet uitgediept. Mondjesmaat kom je summier te weten wat er is gebeurd met de ex en waarom Mees niet bij Maud woont.
Annerieke de Vries heeft met dit derde deel een vlot lezende, spannende thriller geschreven met een open einde. Het wachten is op het volgende boek.
Mijn dank aan Vrouwenthrillers en De Crime Compagnie waarvoor ik dit boek mocht lezen en recenseren.
1
Reageer op deze recensie