Medelijden en begrip versus irritatie

Mary Kubica is een Amerikaanse schrijfster die geschiedenis en Amerikaanse literatuur heeft gestudeerd. Haar debuut in 2014 Bevroren werd vol lof ontvangen. Sindsdien schreef zij Zo'n lief meisje (2015), Ben zo terug (2016), Laatste leugen (2017) en De onbekende vrouw (2019).

De onbekende vrouw vertelt het verhaal over Sadie die samen met haar man Will en hun 2 zonen verhuist naar één van de kleiner bevolkte eilandjes van Maine. Haar schoonzus Alice heeft zelfmoord gepleegd (na jarenlang ziek te zijn geweest) en haar huis inclusief haar dochter Imogen nagelaten.
Imogen is een recalcitrante puber die niet blij is met de komst van Sadie, Will en hun 2 zonen.
Voor Sadie en Will is het misschien een nieuw begin na alles wat zij hebben doorgemaakt in Chicago, Will die is vreemd gegaan en Otto, hun oudste zoon, is in een netelige situatie op school terechtgekomen.
Wanneer hun buurvrouw Morgan van verderop in de straat vermoord wordt begint voor Sadie de ellende pas echt. Waarom voelt ze zich niet veilig daar en hoe komt het dat hun bejaarde overbuurman aan de politie heeft verteld dat hij gezien heeft dat Sadie ruzie had met Morgan (op straat) maar Sadie nog geen woord heeft gewisseld met Morgan?
Wat kan zij doen aan haar gevoelens van angst voor Imogen?
Was de verhuizing wel zo'n goed idee en is het werkelijk een nieuw begin?
Zodra je begint te lezen wordt je het verhaal ingetrokken. Het gehele boek door voel je een spanning die aanhoudt tot de laatste hoofdstukken.
In het begin zijn de hoofdstukken onderverdeeld in Sadie, Camille en Muis. Zij vertellen elk een deel van hun leven waarbij Sadie en Camille Will als gemeenschappelijke deler hebben. Wie muis is blijft tot het einde van het boek geheim. Op het laatst zijn er ook hoofdstukken met Will en zijn stukje van het verhaal.
De karakters zijn goed uitgewerkt, zo goed zelfs dat je als lezer het ene moment medelijden en begrip hebt voor Sadie om even erna juist weer irritatie te voelen opkomen om haar denkwijze en handelen.
De schrijfwijze is simpel, geen moeilijke zinsconstructies of moeilijke woorden en juist daardoor leest het boek heerlijk maar helaas als een trein.
Veel te snel sla je de laatste bladzijde om maar gelukkig blijft het boek nog even rondzingen in je hoofd. Het laat je niet direct los.
Veel plotwendingen, veel spanning en tot het einde toe blijft het gissen hoe alles in elkaar zit.
De onbekende vrouw is een verschrikkelijk goed geschreven boek dat je nog even moet laten bezinken nadat je het hebt uitgelezen.