Veel feiten, weinig verhaal

Een tijdje geleden benaderde Menno Lanting mij met de vraag of ik zijn boek ‘De bestedeling’ alvast vooruit wilde lezen. Eerlijk gezegd is het niet een boek dat ik zelf snel in de winkel zou oppakken, maar het onderwerp wekte wél mijn nieuwsgierigheid. En soms levert lezen buiten je comfortzone ook iets moois op. Ik liet de keuze aan hem: stuur het op, of geef het aan iemand die er meteen enthousiast over is. Dat ik nu deze recensie schrijf, verklapt de uitkomst.

In ‘De bestedeling’ neemt Lanting je mee naar de kindveilingen die in Nederland nog tot in de 19e eeuw bestonden. Daarbij werden kinderen, maar ook ouderen en andere kwetsbaren, letterlijk ‘geveild’ aan de laagste bieder. Wees- en vondelingen kwamen in een tehuis terecht en werden vervolgens toegewezen aan degene die het minste geld nodig dacht te hebben voor hun onderhoud. Helaas was dit zelden uit liefde. De kinderen moesten vaak keihard werken onder erbarmelijke omstandigheden. En velen werden helaas niet oud.

Was het intrigerend? Absoluut. Werd ik er enthousiast van? Helaas niet.
Je merkt duidelijk dat Lanting grondig onderzoek heeft gedaan. Daarvoor alle lof. Toch kwam het verhaal door de overvloed aan namen en jaartallen voor mij niet echt tot leven. Het voelde meer als een grote hoeveelheid informatie dan als een meeslepend verhaal. Daardoor verloor ik gaandeweg mijn aandacht en heb ik sommige passages zelfs scannend gelezen. Ik vermoed dat het boek meer impact had gemaakt als de geschiedenis via een meer verhalende invalshoek was gebracht.

Dat betekent overigens niet dat het een slecht boek is. Het lag mij gewoon niet. Het is waardevol dat dit stuk Nederlandse geschiedenis onder de aandacht wordt gebracht. Dus ben je liefhebber van geschiedenis, en vooral van de Nederlandse geschiedenis, dan zal dit boek jou waarschijnlijk wél aanspreken.

'Een waardevol stukje Nederlandse geschiedenis, maar voor mij wat te feitelijk gebracht.'