De perfecte dochter

Recensie van:
De perfecte dochter
In ons gezin is alles perfect. Althans, dat is wat we je willen laten geloven…
Auteur:
Hanneke Meier woont samen met haar man, zoon en kat in Limburg. Haar werk in de zorg is een mooie afwisseling met hetgeen dat ze zo graag doet: schrijven. De perfecte dochter is haar debuut bij De Crime Compagnie.
Wijze van lezen:
E-pub gewonnen bij Vrouwenthrillers in ruil voor mijn recensie.
Tevens geluisterd als luisterboek via Dbieb:
Jeske van der Staak tilt het verhaal met haar stem op naar nog grotere hoogten: een perfecte intonatie en zich op de juiste momenten qua timbre aanpassend aan de situaties in het boek. Zeer prettige stem om naar te luisteren. Een aanrader en mijn aanbeveling om meer boeken van De Crime Compagnie in te spreken.
Alleen jammer dat er fouten zitten in de opname. Loopt vast en herhaalt eindeloos. Doorgegeven aan DBieb. Ze zouden het oplossen. Verder niets meer van gehoord.
Want De Saraceense Belofte van Era Richmen en De laatste Ravendochter van Merel Godelieve hebben hetzelfde probleem. Ook doorgegeven en geen reactie.
Hierdoor wordt sterren geven in Dbieb app ook erg lastig.
Uitgeverij:
De Crime Compagnie
Genre:
Thriller
Cover en flaptekst:
Twee jonge dames op de rug gezien achter elkaar aan rennend door een bos. De ene met een rode jas en de andere met een gele. Wie zijn zij? Een nieuwsgierig makende cover.
De flaptekst is informerend en mysterieus.
Mooie teksten:
Voor iedereen die strijdt tegen het donker.
Je bent niet alleen.
We’ll love you just the way you are
If you’re perfect
Alanis Morissette – ‘Perfect’
Quote:
Proloog
Stel je voor dat je op een warme zomerochtend door de Kastelenlaan zou wandelen. Het bladerdek van de hoge berkenbomen brengt je wat koelte en een briesje strijkt door je haren. De geur die in de lucht hangt, brengt je terug naar de fijne, zorgeloze periodes waarin je onbezonnen door het leven ging.
Naast het slingerende grindpaadje dat tussen fris, groen gras is aangelegd, vind je de mooie, verzorgde voortuintjes van de bewoners van de laan. Misschien zou je enkele daarvan wel bewonderen, of je zou bedenken dat je eens moet vragen wie die tuin heeft aangelegd. De bloemen in de perkjes zijn kleurrijk, de stoepjes netjes aangeveegd. Bij een paar huizen staat een bankje voor het raam, om op warme avonden een glas wijn te drinken met goede vrienden, of om voor het slapengaan een verhaaltje voor te lezen aan de kinderen.
Maar je ziet ook dat bij sommige huizen het houtwerk wel een nieuw likje verf kan gebruiken, of dat er onkruid tussen de stoeptegels is gegroeid. En soms, heel soms, zitten er gele plekjes in het gras. Van de plasjes van de hond, of omdat het gras wat extra water kan gebruiken.
Je zou mevrouw Verhagen en mevrouw De Bakker bij hun witte tuinhekjes kunnen zien staan, als je rond negen uur langs wandelt. Ze staan daar bijna elke ochtend. Mevrouw Verhagen heeft haar krulspelden nog in haar grijze haren gerold en een smeulende sigaret bungelt in haar mondhoek. Mevrouw De Bakker kucht de rook weg en flaneert in haar oudroze badjas over het netjes bijgehouden gras van haar tuintje. Ze hebben alle nieuwe roddels al besproken en kunnen hun nieuwsgierigheid naar jou als nieuwkomer in de straat niet verbergen. Je kunt een kort knikje verwachten, misschien krullen de mondhoeken van mevrouw Verhagen wel een beetje op als ze een goede dag heeft en als ze niet te veel last heeft van haar artritis. Zodra je hen voorbij bent, buigen ze zich naar elkaar toe en leveren al fluisterend commentaar op de vlekken op je broek, of op je afgetrapte gympen. Neem dat maar van mij aan.
Als je je weg vervolgt, kom je via een flauwe bocht bij nummer 28 uit. Misschien kom je mijn moeder, Sigrid Pergel, wel tegen, die op dit tijdstip al opgemaakt en aangekleed de krant uit de brievenbus pakt. Ze zou er piekfijn uitzien, alsof ze zo meteen naar een feestje gaat. Ook al kennen jullie elkaar niet, ze wuift beleefd naar je, met een vriendelijke lach op haar gezicht.
Nee, het gras in onze tuin heeft geen gele plekken. En het houtwerk is piekfijn op orde. Op nummer 28 is alles perfect. Althans, dat is wat we je willen laten geloven.
Het verhaal:
Noa groeit samen met haar oudere zus Diede op in een ogenschijnlijk gelukkig gezin. Maar haar moeders obsessie voor perfectie drukt een stempel op haar jeugd.
Jaren later runt Noa samen met haar moeder een exclusieve tweedehandswinkel. Wanneer haar moeder moet revalideren na een ongeluk, moet Noa het bedrijf draaiende houden. Haar wereld staat op zijn kop wanneer ze een mysterieus briefje vindt. Al snel ontdekt ze dat niets in haar leven is wat het lijkt. Wat gebeurt er als de façade van perfectie begint af te brokkelen?
Mijn leesbeleving:
Dit verhaal nam volledig bezit van me en liet me na het lezen dagenlang in een toestand van een gevoel dat het mij zeer diep geraakt had.
Een verhaal dat een zorgvuldig opgemetselde façade laat zien van uiterste perfectie. Die ervoor zorgde dat het reflecteerde met mijn eigen ervaringen op het gebied van depressie, psychose en PTSS. De denk en gevoelswereld van de personages werden de mijne. Ik keek door hun ogen naar de wereld zoals zij die kenden.
Hanneke Meier heeft met messcherpe precisie blootgelegd waar het bij mentale gezondheid daadwerkelijk om gaat. Desondanks las ik geboeid dit verhaal. Raakten de personages Noa, Diede, Cas en haar ouders me tot het diepst van mijn ziel. Dut verhaal is zo beeldend waardoor je het tot in je tenen beleefd waardoor ik op een gegeven moment naar adem moest happen. Door de raakvlakken met mijn eigen persoonlijke situatie maar ook door alle mysterie, intriges en de spanning. En het niet gelijk alles weggeven van de clou maar in een afpellende modus. Eerst denk je continu wat heeft het een met het andere te maken? Tot alles steeds meer met elkaar verweeft en je alles in rap tempo kristalhelder ziet, denkt kristalhelder te zien. Maar dan alsnog ingenieus keer op keer op het vereerde been wordt gezet. En als je denkt dit is de waarheid en dat het verhaal dan toch verdergaat dan toch lees je in opperste concentratie en geboeid verder. Als dan alle kaarten op tafel liggen en de zorgvuldig opgebouwde façade is afgebroken dan is er enkel stilte en verbazing. Hanneke weet als geen ander om de menselijke psyche te fileren en uit te kristalliseren. Het licht te laten zien als in levenslust, passie, liefde, creativiteit, empathie, troost, warmte, trots maar ook de duisternis als in woede, verdriet, jaloezie, haat, waanzin, destructie, geharnast in de pas lopen, dwang, geweld. Hoe de verhoudingen, gedragingen, gedachten en gevoelens eruitzien binnen een gezin.
Ingenieus, hartverscheurend, schurend, versplinterend, psychologisch diep onderhuids gaand en door dw bij Noa gehanteerde ik-vorm ongelooflijk aangrijpend en intens. De interactie tussen de gedetailleerd uitgewerkte personages is diepgaand en geloofwaardig. Een beeldend en filmisch geschreven thriller. En ondanks dat het me ongelooflijk diep raakte vraag ik Hanneke Meier ga asjeblieft door met schrijven. Wat een talent heb jij. Nu nog meer bewondering voor jou. Een diepe buiging.
Vrouwenthrillers hartelijk dank dat ik de e-pub mocht winnen in ruil voor een recensie.
De Crime Compagnie hartelijk dank voor de e-pub.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een intens, psychologisch diepgaand, hartverscheurend, aangrijpend, meeslepend, mysterieus, boeiend verhaal. Een verhaal dat tot in de finesse de menselijke psyche blootlegt en de daaruit voortvloeiende fysieke gevolgen.
Een geloofwaardig, subliem opgebouwd verhaal dat mij omverblies en diep raakte.
Maar dat ik ongelooflijk waardeer omdat aandacht voor mentale gezondheid in boeken hard nodig is en blijft.
Dit boek doet me qua thema ook denken aan de boeken Ravenzwart bloed van Kim Verheugen en De Spiegeltweeling van Carole Johnston.